Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set) is schrijver, journalist en bandlid Oekoe Mountain Billies. Auteur van het boek ‘The Band – Grondleggers van de Americana’ in de serie Rockklassiekers (juni 2021) en The Beach Boys in Holland (samen met John Swildens, maart 2023). 

– – – – – – –

Van koffergrammofoon tot Spotify (deel 24) –  The Beatles pt. 2

In mijn vorige stukje (deel 23, The Beatles, deel 1) schreef ik over mijn kennismaking met de muziek van The Beatles. Dat was een bijzondere ervaring. Ik ben vanaf het moment dat mijn klasgenoot/vriend John mij inwijdde in de wereld van deze vier jongens uit Liverpool (en George Martin, de producer, hij was zonder meer de 5^e Beatle durf ik na vele jaren Beatlestudie eindelijk toe te geven) weet ik veel over hun muziek. Hoe geniaal, hoe bijzonder het in elkaar steekt, hoe invloedrijk hun muziek was en nog steeds is en veel ‘human interest’ dingen. Ik zou daar nog vele delen over kunnen schrijven, maar a, dat is al veel gedaan en b, tja, b? Het is te veel omvattend. Ik houd het voor nu bij een stukje over twee van hun meest iconische songs (u mag daar best over twisten). Te weten ‘Strawberry Fields’, mijn nummer 1 Beatlesong (te draaien op mijn afscheid van het aardse bestaan) en ‘A Day in The Life’.

Als ik ‘Strawberry Fields Forever’ hoor dan opent zich keer op keer de belangrijkste periode van mijn muzikale bewustzijn. Ik kan het nog steeds niet echt bevatten. Mijn hele late jaren zestig gevoel is gevat in deze song. Song? Het is geen song, het is, het is, het is een mystieke ervaring, ook zonder wiet, hasj, LSD, bier, wijn, whisky, whiskey, nee gewoon midden op de dag, ’s-morgens, altijd, overal. Even wachten: Ik ga het even opzetten…………. Tjezus, ja hoor, weer. McCartney bespeelt een Mellotron (nieuw voor die tijd)  in het intro en dan gaat het los. Ik moet het ook niet te veel horen, op een of andere manier komt het te heftig bij mij binnen. ‘Aansteller’, zult u misschien denken. NEE. IK STEL ME NIET AAN. Het is gecomponeerd door Lennon op de filmset van ‘How I Won The War’ een film van Richard Lester die ook de Beatle films ‘A Hard Days Night’ en ‘Help’ regisseerde. Voor ‘Strawberry Fields’, zoals het op een single verscheen, waren 26 takes nodig. Takes die niet eens allemaal op dezelfde snelheid waren opgenomen. Lennon bedacht dat verschillende versies aan elkaar geplakt moesten worden. Moest die geniale George Martin met zijn even geniale technicus Geoff Emerick chocola zien te maken van al die verschillende takes. Dat stukje tape was mooi en een ander stukje tape paste daar weer goed bij. Stukje akoestisch, hele orkest erbij, knippen en plakken (nog geen computer hè). Snelheid van de verschillende uitgekozen takes op elkaar afstemmen. Wat een klus en Lennon moet er ook nog eens tevreden mee zijn. ‘They pulled it off’. Op 59 seconden kun je als je goed luistert, de knip tussen de verschillende stukken waarnemen. En daar was ‘Strawberry Fields Forever’ zoals wij het kennen. Eigenlijk bedoeld voor de elpee ‘Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band’ (daar zijn ook meters boeken over geschreven), maar omdat de platenmaatschappij om een single zat te springen en de opnames van de genoemde historische  plaat te lang gingen duren, alvast maar een single op de markt.

Strawberry Fields was een terrein waar het Leger des Heils bivakkeerde en waar Lennon wel eens stiekem ging spelen (in een boom klimmen?). Een jeugdherinnering. McCartney dacht: ‘Dat kan ik ook’ en hij schreef ‘Penny Lane’ (ook niet mis zeg), een straat in Liverpool waar hij vaak overheen liep. Met kapper, bus huisje etc. Twee liedjes voor één single. Dat werd natuurlijk een 45 toeren plaatje met twee A-kanten. Nu zeg je wellicht: Ho, ik had/heb de elpee ‘Magical Mystery Tour’ en daar staan die twee liedjes gewoon op hoor. Ja klopt. Dat is een vondst van de Amerikaan. Daar dachten ze: ‘Magical Mystery Tour’ is een ep (met o.a. ‘The Fool on The Hill’ (McCartney met zijn blokfluit) en ‘I Am The Walrus’ (Lennon) en er liggen nog wat liedjes op de plank die nooit op een elpee zijn verschenen. Die zetten we gewoon bij elkaar op één elpee. Op A-Kant de liedjes van de ep ‘Magical Mystery Tour’ (twee singles in een boekje) en op de B-kant wat losse liedjes die alleen op single zijn verschenen. Die plaat heeft u misschien, maar dat telt natuurlijk niet.

Strawberry Fields, de tekst. ‘Let me take you down, cause I´m going down. Strawberry fields, Nothing is real and nothing to get hung about of always, no sometimes, think it’s me. But you know I know when it’s a dream’. Zoek maar op die tekst. Ja, Lennon zal er wel een raar sigaretje bij hebben opgestoken of beter nog: een grappig pilletje hebben geslikt. Lekker hallucineren. Nog een ‘tegeltje’ erbij: ‘Living is easy with eyes closed, misunderstanding all you see.’ Tja tekst. Als het maar lekker klnkt. En dat doet Strawberry Fields. Met de zware cello’s erbij. De achteruit gedraaide tapes, een Indiaas harpje van George Harrison. Goh, wat hebben daarna veel bands dat overgenomen zeg. Prachtig, helemaal de sixties vanaf 1967. En een psychedelische clip die we pas veel later voor het eerst zagen. Op tv. In een of ander pop-programma. Moef Ga Ga? Lekker gek doen. Achteruit terug gedraaide beelden (dat Paul niet uit, maar in een boom, springt). Ging ook iedereen nadoen.

Als je Strawberry Fields opzet moet je eens speciaal naar de drums van Ringo luisteren. Even focussen. Waanzinnig. Ringo goes crazy.  En dan het outro met achteruit gespeelde tapes, gemompel. Wat zegt hij nou? De McCartney is dead believers (misschien later daarover meer, misschien) horen Lennon zeggen: I’ve burried Paul’. Lennon zelf zegt dat hij daar ‘Cranberry Sauce’ zegt. Zal wel. Alles bij elkaar genomen is dit nummer een samenvatting van wat er in die jaren speelde. Love, Peace, jointje, LSD, gekke instrumenten, nog nooit gedaan, what the fuck is dit, doe maar eens gek, The Sky is the Limit, George Martin bakt er wel een geheel van, prachtig, hele avonden praten over dit lied met je vrienden. Ik zeg: Strawberry Fields For Ever!

Oh jee, ik zou het ook nog hebben over dat andere kunstwerk, liedje: A Day in The Life. Andere keer misschien.

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –

Van koffergrammofoon tot Spotify (deel 23) –  The Beatles pt. 1

In de vierde klas van de Havo zat een klasgenoot met (heel) lang haar. Hij speelde gitaar en The Beatles waren zijn favoriete band. Er was ook andere muziek die leuk was en zelfs ook wel goed, maar voor John gingen (gaan) The Beatles boven alles. Hij weet er ook alles van en speelde ‘Rocky Racoon’ (ja ik geloof dat het ‘Rocky Racoon’ was of was het ‘Blackbird’) op zijn gitaar. Ik raakte betoverd door de gitaar. Ik nam wel eens een basgitaar van een dorpsgenoot over voor 75 gulden (elke week fietste ik bij hem langs om 5 gulden af te betalen. Ik kwam voor de vijfde keer en hij zei: ‘Laat de rest maar zitten’).

Ik kon niet bassen, ging niet op les en hield het bij een paar bekende basloopjes zoals dat loopje van ‘Love Like A Man’ van Ten Years After of ‘Box 25/4Lid’ van The Soft Machine. Er stond ook een piano in onze huiskamer en daar ‘improviseerde’ ik wel eens op nadat in de Rotterdamse Doelen een concert zag waar iemand free jazz speelde op een piano. Dat kan ik ook dacht ik en dat was ook zo? Als iedereen de deur uit was en ik zeker wist dat ik alleen thuis was, speelde ik ook free jazz op de piano. Net als die free jazz in de Doelen leek het nergens op en klonk het prima (vond ik). Maar goed, echt gitaar spelen zoals John dat kon, tja, dat kwam binnen. Dat wilde ik ook.

Ik ging ook een gitaar kopen. John ging mee voor advies. Het budget was beperkt. We gingen alle muziekwinkels in Rotterdam af. Allemaal veel te duur, tenslotte belandden we bij muziekhandel Stam op de Schiekade. De handelaar had een EKO gitaar die precies 100 gulden moest kosten (dat was toevallig het bedrag dat ik kon besteden, had ik dat uit m’n mond laten vallen?). Die moest het worden en ik ging blij met de gitaar in zo’n kartonnen gitaardoos naar huis. John leerde me wat akkoorden. E-A7-B7, dat was genoeg om er een bluesje uit te persen (best nog moeilijk zo’n B7).

Door John zijn Beatles-enthousiasme en met ‘Rocky Racoon’ in mijn achterhoofd vroeg ik welke akkoorden je daar voor nodig had. John speelde het voor. De akkoorden die ik daar voor gebruikte (Am-D-G7-C) waren makkelijk (wr horen susjes, zeventjes en andere frutsels bij, John speelde die wel, maar ik sloeg dat over). Ik ging het ook proberen op mijn EKO. Een gitaar van niks met snaren die veel te hoog van de fretjes af stonden. Flink drukken, eelt kweken op de vingers van je weke schoollierenhandjes en dan moest het goed komen. En het kwam goed, na een paar weken kon ik (houterig) ‘Rocky Racoon’ strummen.

Ik ging ook maar eens een Beatleplaat voor mijn verjaardag vragen. Waar stond ‘Rocky Racoon’ op? Op de dubbel-lp met de witte hoes. De lp kwam er en (het ondertussen oersaaie, McCartney niemandalletje) ‘Rocky Racoon’ verbleekte bij al het moois op die plaat. Alleen al het openingsnummer ‘Back in the USSR’ vond en vind ik nog steeds geweldig. ‘Happiness is a Warm Gun’, ‘Black Bird’, ‘I’m so Tired’, ‘Julia’, ‘I Will’, ‘Mother Nature’s Son’, ‘Revolution’, allemaal prachtig (‘Revolution # 9’ overslaan natuurlijk). Deze muziek had alles wat ik mooi vond, koortjes, frisse pop, leuk, mooi, gekke dingetjes, strak, grappen, fijn zo.

Ik dacht terug aan mijn jonge jaren en de plaatjes die thuis in de platenla lagen. ‘Girl’? Dat stond op ‘Rubber Soul’. Die lp kwam er als tweede Beatleplaat. Alle nummers fantastisch. Nog steeds. Ik dacht terug aan de keer dat ik na een Pink Floyd-concert terug in de auto ‘Love me Do’ op de radio hoorde en dacht: dit is mooier dan dat hele Pink Floyd-concert. En de keer dat de student die bij ons inwoonde mij een stukje van de lp ‘Revolver’ liet horen. En de keer dat ik in de psychedelische kelderbox van een klasgenoot luisterde naar psychedelische muziek en ‘Come Together’ op de radio gedraaid werd. Zo, veel mooier dan die hele psychedelische verzameling. En die keer dat Frank Zappa als toegift ‘I Wanna Hold your Hand’ speelde. En die keer dat ik binnenliep bij mijn oudere zus die een klein huisje in Delft woonde. Daar zat haar nieuwe vriend die de lp ‘Abbey Road’ draaide. Oh, dat mocht je dus ook mooi vinden.

Ik ging nu de lp ‘Revolver’ kopen (eerst sparen). Openen met ‘Taxman’, geweldig (detail: geschreven en gezongen door George Harrison). Ik durfde me nu ook wel Beatle-fan te noemen. Op aanraden van John kocht ik een boek met alle liedjes voorzien van akkoordenschema’s voor gitaar. Dat viel tegen. Die liedjes bleken niet zo makkelijk te spelen zijn. Ik oefen ze nu na 50 jaar (een halve eeuw, oei) nog steeds. Ik kan er nu wel een stuk of 10 (min of meer) strummen.

Ik 1975 kwam Paul McCartney met zijn nieuwe band Wings voor een concert naar de Ahoyhal in Rotterdam. Mijn vriendin, zus en ik kochten dure kaartjes (25 gulden per stuk) zodat we goed zicht vanuit het midden van de zaal op de band hadden. Het zaallicht ging uit. Het podium kreeg een blauwe kleur en het leek of er sterretjes zweefden. De eerste tonen van ‘Venus And Mars’ klonken. Er stond een echte Beatle op het podium. Magisch. Op een gegeven moment pakte McCartney een akoestische gitaar (Ovation) en speelde ‘I’ve Just Seen A Face’. Een echte Beatle die een echt Beatle-liedje live voor onze neuzen speelde. Kippenvel. We zaten, we stonden op de stoelen, we vierden feest, we waren erbij. Het hele concert ‘Wings over America’ staat op de dubbel-lp, CD en Spotify. Het is precies hetzelfde concert dat ik in Ahoy zag.

Ik ben lang doorgegaan met mijn Beatlemani(a). Er staat een meter boeken over The Beatles op mijn plank. Ben vijf keer in Liverpool geweest (twee keer met John, Koos en Clemens, waarvan de laatste twee bij lange na niet zulke Beatle-lovers zijn als John en ik (geeft niet). Ook nam ik mijn dochter een keer mee op Beatle-reis naar Liverpool. Met de Magical Mistery Tourbus langs de huizen van de heren inclusief een bezoek aan de Cavern Club. Ik heb alle lp’s, cd’s van de  vier Liverpudlians.

Gek. De laatste jaren draai ik de muziek minder vaak. De meisjes en jongens maken tegenwoordig ook leuke muziek (Taylor Swift, Black Keys en nog veel meer). Er is meer dan Beatles, Beatles, Beatles. Ik blijf fan en mijn hart maakt nog steeds een sprongetje als ik een Beatleliedje hoor, maar om nou een oude demo van Lennon (‘Now and Then’, daar vind ik echt niks aan) op te pimpen en daar zo ingewikkeld over te gaan doen (media), zinloos, nee daar haak ik bij af. Doe dat gewoon niet Paul (Ringo zegt natuurlijk geen nee, die vind alles leuk). Nee, dan luister ik beter nog een keer naar ‘Penny Lane’, ‘Strawberry Fields Forever’, ‘Get Back’ en verwonder me liever elke keer weer over hoe mooi ‘Help’ en ‘I Feel Fine’ klinken, nog steeds. Ik genoot op het puntje van mijn stoel van de driedelige documentaire ‘Get Back’. Maar naar concerten van McCartney ga ik niet meer sinds hij al een poos zijn stem kwijt is (wat niemand schijnbaar tegen hem durft te zeggen en wat binnenkort wel met de autotune of AI recht getrokken zal worden).

Als Ringo nog eens met zijn All-Starband in de buurt is ga ik misschien wel even kijken! (Misschien?)

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –
Van koffergrammofoon tot Spotify (deel 22) –  The Flying Burrito Brothers 

Weer wat nieuws, countrymuziek mooi vinden. In 1969 kwam een vriend met de lp ‘Sweetheart Of The Rodeo’* aanzetten. Die muziek kende ik niet. The Byrds? Die stonden ook niet op mijn radar, maar de muziek op deze lp vond ik  meteen mooi. Ik ging hem niet zelf aanschaffen, kostte geld, ik moest keuzes maken en ik zat meer op het spoor van Chicago. Toen nog Chicago Transit Authority met ‘Beginnings’ en  daarna ‘Chicago II’ met o.a. ‘Does Anybody Really Know What Time It Is?’ (Ik kan de hele ‘Chicago II’ nog meezingen inclusief de blazerarrangementen).

In 1972 zat ik op een school in Rotterdam en ontmoette nieuwe vrienden John en Koos van wie Koos over The Flying Burrito Brothers begon, en speciaal over ene Gram Parsons**.  Countrymuziek Bakersfieldstijl***. Geen Jim Reeves met ‘Bimbo’, of Marty Robbins met zijn  lied over El Paso. Dat was muziek voor ouwe mensen. The Flying Burrito Brothers speelden  elektrisch, quasi slordig, maar wel met een pedal steel guitar erbij en in kleding van de  befaamde ontwerper Nudi Cohn ****.

Sneaky Pete Kleinow speelde op die pedal steel werd mij verteld. Mooi hoor. De lp die erbij hoorde heette ‘The Gilded Palace of Sin’. Met ‘Sin City’ (L.A.) erop. Gram Parsons was de belangrijkste man meende ik op te maken uit de verhalen van mijn vrienden.  Hé, ze komen naar Rotterdam, een concert in de Doelen. Zullen we gaan?

De grote zaal van de Doelen stroomde vol. John, Koos en ik bewonderden de instrumenten, de pedal steel gitaar stond aan de zijkant van het podium te pronken. ‘Sneaky Pete’ kwam ter  sprake. Nee, die was er vanavond niet bij, deed geloof ik iets met Stephen Stills. Oké, ik was vooral benieuwd naar de grote ster: Gram Parsons. Nee, die zat er al lang niet meer bij. Die  hadden ze eruit gegooid. Die was zwaar aan de drank en de drugs, daar was niet meer mee te werken. Aha. Dus… Ja maar ze hadden wel Byron Berline, de beste fiddler van Amerika, in de groep (Dat bleek inderdaad een grootheid in dit genre te zijn. Zie deel 10 van deze serie).

De heren gingen spelen. Vreemd, ik kon er toch niet helemaal voor warm lopen. Maar dan, verrassing, halverwege het concert verlieten een aantal muzikanten het podium en bleven er  vier over, waaronder Byron Berline. Deze mannen speelden een setje akoestische nummers,  anders dan de elektrische muziek van zojuist. Dit vond ik leuk. Banjo’s, staande bas, fiddle en meerstemmig snelle muziek. Ik herkende deze muzieksoort van het Nederlandse CCC inc.  die ik al wat eerder ontdekte. Bluegrass. Voor mij was dit het hoogtepunt van het concert. Deze mannen noemden zich Country Gazette en met het singeltje ‘Keep on Pushing’ van de lp  ‘A Traitor in Our Midst’ kwamen ze zelfs op 6 in de Veronica Tipparade. Net geen top 40, maar toch. Voor mij was vanaf die tijd country muziek/bluegrass een nieuwe favoriete muzieksoort naast alle andere stromingen die ik al leuk vond.

* The Byrds worden met ‘Sweetheart of the Rodeo’ gezien als de grondleggers van de  Countryrock. Gram Parsons, die kort lid was van The Byrds, speelde een grote rol in de totstandkoming van deze plaat.

**Gram Parsons raakte na The Byrds bevriend met Keith Richards en was te gast in het Zuid-Franse landhuis waar de Rolling Stones hun dubbel lp ‘Exile on Mainstreet’ opnamen. Parsons en Richards vonden elkaar in de muziek, de drank en de drugs. Gram Parsons schreef eerder al samen met Keith Richards en Mick Jagger de song ‘Wild Horses’. Parsons zette zijn versie op de Flying Burrito Brothers lp ‘Hot Burrito’. The Stones zette hun versie op de lp ‘Sticky Fingers’. Parsons overleed in september 1973 aan een overdosis morfine in combinatie met drank in kamer 8 van de Joshua Tree Inn in het Joshua Tree National Park te Californië. Zijn lijk zou naar L.A. gevlogen worden ware het niet dat roadmanager Phil Kaufman de kist onder valse voorwendselen vanaf het vliegveld mee wist te nemen en het terug te bracht naar het Joshua Tree Park en het daar in de fik stak, zoals Parsons het gewild had.

*** Kort door de bocht: Countrymuziek Bakersfieldstijl is een mix van Rock-’n-Roll en  Countrymuziek. Ruiger, elektrisch, minder glad en georkestreerd dan de Nashville Sound. Bekende vertolkers van de Bakersfield Sound zijn mannen als Buck Owens and Merle Haggard. Chris Hillman en Gram Parsons zetten het voort met The Flying Burrito Brothers. The Beatles doen een Bakersfieldje door ‘Act Naturally’ (een liedje van John Russell, op de plaat gezet door Buck Owens) te coveren voor de lp ‘Help’. (Ringo zingt het) en The Rolling  Stones doen een weergaloze Bakersfield-sound tribute met ‘Far Away Eyes’. Mick Jagger met een over de top redneck accent (fantastische clip).

**** Nudie Cohn ontwierp kleding voor artiesten die er bijzonder wilden uitzien. Rhine  Stones, opzichtig, zwierig. Onder zijn clientèle bevonden zich onder anderen: Hank Williams,  Johnny Cash, John Lennon, Bob Dylan, Roy Rogers, Elton John en Elvis Presley’s beroemde ‘gold lamé pak’ kwam ook van Nudie. Voor Gram Parsons ontwierp hij kleding met marihuana planten erop. In de Country Hall of Fame in Nashville is er een uitgebreid  overzicht van zijn creaties. Op Broadway (de straat in Nashville waar in alle cafés livemuziek  te horen en zien is) bevindt zich de Nudie Cohn Honky Tonk, een gigantisch café in drie verdiepingen en rooftop. Alle dagen met livemuziek. Aan de wand hangt de auto van Nudie  zelf. Een ‘Cadillac El Dorado’, versiert met dollars, stierenhoorns, pistolen enzovoort. Ook hangt er een ingelijst pak van Gram Parsons aan de muur.

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 21) – The Mothers of Invention
(Ahoy, 27 november 1971)

Ik was (en ben tot en met de lp ‘One Size Fits All’) fan van The Mothers of Invention/Frank Zappa. In juni 1971 kwam het album ‘Fillmore East’* van The Mothers of Invention uit. Het was een live registratie van het concert dat The Mothers in 1971 in The Fillmore East gaven. De grote verrassing was dat Zappa de frontmannen van The Turtles Howard Kaylan en Mark Volman aan de band toevoegde. Ja, die van ‘Happy Together’. Wat moesten die bij alternatieve muziek van Zappa? Nou, de Zappa-kenners wisten al dat Frank niet vies was een meerstemming gezongen liedje. Hij wist als geen ander zijn maatschappijkritische, ironische teksten en zijn ingewikkelde muziek met onverwachte wendingen en ronkende gitaarsolo’s te mixen met moerzoete doo wop, pop, rock en harmonische vocals (bijvoorbeeld ‘Motherly Love’ op ‘Freak Out’ of alle liedjes op ‘Cruising with Ruben and the Jets’ waarvan de ‘Fountain of Love’ een goed voorbeeld is).

Op 27 november 1971 stonden The Mothers of Invention met The Turtles Volman en Kaylan a.k.a. The Phlorescent Leech a.k.a. Flo and Eddie, in de Ahoy Hal in Rotterdam. Ik ging met Lucas naar het concert. Het concert was clandestien opgenomen en er kwam een bootlegversie van onder de toonbank van de platenwinkel. Vriend Koos (die ook bij het concert was) heeft de plaat nog op zolder ergens in een doos staan, waar precies weet hij niet meer. Youtube biedt redding, het complete concert is daar te vinden.

Het geluid is niet geweldig (understatement), maar dat was het in de jaren ‘70 sowieso niet in de Rotterdamse Ahoyhal. Verstaan wat er precies werd gezongen of gezegd was bijna onmogelijk. Dat in de oren geknoopt valt het op deze weergave nog mee (zet je koptelefoon op en gaandeweg wen je er nog aan ook). Heb je tijd en geduld om ruim twee en een half uur te luisteren, doen. Als ik het nu terughoor (vroeger kwamen mijn kinderen klagen als ik Zappa draaide, of de muziek wat zachter mocht) weet ik weer dat het een geweldig concert was. Als je een klein halfuurtje de tijd kan nemen, volg dan mijn tips hierna.

Legendarisch (mag ik wel zeggen) was de uitvering van ‘Sofa (Divan)‘ waarin Zappa en Flo and Eddie in het Nederlands zingen. Je hoort het als je doorspoelt naar 36 minuten voor Geef mij wat vloerbedekking onder deze vette zwevende sofa. Op 42.15 uur kun je stoppen als je het zat bent (er komt nog wel een leuk stukje Duits en goede muziek). Vreemd genoeg verschijnt de studioversie (‘Sofa 2’) pas op het album ‘One Size Fits All’ dat in 1975 uitkomt. In Rotterdam speelden ze het al. Daarna doorspelen naar 1.23 uur en 34 seconden voor ‘Peaches en Regalia’, heerlijk Zappiaans instrumentaal stukje met gillende koortjes van Flo and Eddie, meteen ‘Tears Began To Fall’ erachteraan laten spelen en ‘Shove It Right In’ ook even meenemen tot 1.34 uur en 15 seconden. Daarna komt het verhaal van ‘Billy The Mountain’, een berg die een boom (Ethel) op zijn schouder laat groeien. Ze reizen door de USA en bekritiseren het verrotte politieke systeem. Ik vind het muzikaal niet prettig en dat is voor mij een vereiste. Inhoudelijke tekst … prima, maar wel in een fijne muzikale omlijsting graag. Dat mis ik bij ‘Billy The Mountain’, maar voor een plaspauze is het voor mij een uitkomst. Kijk maar of jij het leuk vindt, anders doorspelen naar  2.33 uur en 11 seconden voor de toegiften ‘200 Motels Finale’ en ‘I Wanna Hold Your Hand’ en dan nog een rockvariatie op een (signature?) song van The Mothers of Invention ‘Who are The Brain Police’ dat op het eerste album Freak Out van The Mothers of Invention staat.

* De Fillmore East (New York) en de Fillmore West (San Francisco) waren populaire concertzalen van 1969 t/m 1971. De fameuze concertpromotor/eigenaar Bill Graham sloot de concertzalen omdat hij niet kon/wilde opboksen tegen het onstaan van megaconcerten in stadions. Alle grote acts van eind sixties en begin seventies traden op in de East en West. Op de lp van The Mothers zegt Zappa iets over de closing down van The Fillmore East waar hij en zijn band een van de laatste concerten op dit podium gaven.

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –
Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 20) – De zomer van 1971 (part 4)


De schoolloze zomer was voorbij. Op een mooie dag in augustus 1971 stapte ik (17) in de trein en boemelde naar Rotterdam Hofplein. Vandaar een stukje lopen naar de ‘nieuwe school’ op de Stationssingel (achter het Centraal Station). Ik ging samen met mijn vrienden Lucas en Noud die, net als ik, na vier jaren Mulo ook de laatste twee klassen van de Havo wilden afvinken. Nieuwe school, alle leerlingen in mijn klas kwamen van een Mulo in de omgeving (Gouda, Berkel en Rodenrijs, Rotterdam, Pijnacker, Delft, Nootdorp). Na de eerste kennismaking in een klaslokaal maakte ik op het stoepje voor de schooldeur een praatje met wat verse klasgenoten. Waar ging het over? Drie keer raden. Muziek?

We wisselden onze voorkeuren uit en wat bleek. Een van de jongens (met heel lang haar) was net als ik in de zomervakantie, op 6 juni 1971 naar het concert van The Band geweest. Een concert om nooit te vergeten. We deelden ons enthousiasme.

Even terug naar die 6^e juni 1971: Op een landerige zondag hing ik samen met wat vrienden en vriendinnen rond op onze vaste ontmoetingsplek, de ligweide van het zwembad. Wat gaan we doen vandaag? Rob ging naar de Kuip waar Feyenoord tegen Haarlem het kampioenschap ging vieren en daarna naar een concert in de Doelen. Wie speelt daar dan? The Band. The Band? Is dat The Band die de begeleidingsgroep van Bob Dylan was? En die aan het eind van 1970 met het liedje ‘Time to Kill’ een hitje had in de top 40. Ja die. ‘Time to Kill’ vond ik wel een fijn nummertje. En wat doe jij Hans? Hans ging met illustere dorpsgenoot Peter R. ook naar dat concert. Dat wij geen kaarten hadden hield ons niet tegen om ook naar Rotterdam te gaan om te proberen of we naar binnen konden glippen (dat was al vaker gelukt).

Ook dit keer lukte het een paar jongens en meiden de kaartjescontroleur af te leiden en naar binnen te glippen. Lucas en ik bleven buiten. Lucas zag er nogal ruig uit (groot, een zware bril en heel veel haar) om met hem samen een lift te versieren was al moeilijk, laat staan dat hij onzichtbaar langs een controlepost kon sluipen. We baalden en wilden rechtsomkeert maken. ‘Hé, Lucas’, hoorde we iemand roepen. Het was de platenhandelaar van een Free-Recordshop in Rotterdam die Lucas kende (Lucas besteede al zijn centen aan het kopen van lp’s, vaak bij deze platenbaas). ‘Oh kom je er niet in. Ik heb vrijkaarten, hoeveel heb je er nodig? Twee? Hier’. Twee tientjes wilde hij hebben en Lucas en ik zaten in de Doelen, loge.

Ik had geen bijzondere verwachting van de groep die zou gaan spelen, misschien nemen ze Dylan wel mee, hoopte ik. Vijf heren kwamen op, gespten hun gitaren om, namen plaats achter de piano, orgel en drums. Vier Canadezen en één Amerikaan leerde ik niet veel later. Hun namen kende ik  nog niet.

Ze zetten het eerste nummer in: ‘The Shape I’m In’, WAT IS DAT? Hè? Pardon? Ongelofelijk. Wat een geluid, wat een zanger, wat een sound, wat een energie. En dat orgel???? Man, man, man. Het kwam binnen als een mokerslag. Ik was instant fan van The Band. Ben het altijd gebleven. Dat Dylan niet meekwam als surprise speelde geen enkele rol meer. Wel stond Dylan’s ‘I Shall be Released’ op de setlijst. In de uitvoering van The Band is het lied nog mooier dan de versie die Dylan zelf opnam. Beduusd van wat we zojuist hadden meegemaakt stonden we weer buiten. Even een shaggie draaien, even bijkomen.

De volgende dag (maandag 7 juni) treinde ik naar Dankers (een platenzaak in Rotterdam die niet meer bestaat) om een lp van The Band te kopen. Er stonden drie verschillende lp’s van The Band in de bakken. De eerste, ‘Music From Big Pink’, de tweede ‘The Band’ (Brown album in de volksmond) en de pas uitgekomen derde ‘Stage Fright’. (Zak)geld om ze alle drie in één keer te kopen had ik niet. Laat ik beginnen bij de eerste.

Ik liet ‘Music From Big Pink’ inpakken en stapte even later weer in de trein naar huis. Tegenover me zat een jongen die ik vaag kende. Ben I. wat ouder dan ik. We raakten aan de praat en ik vertelde hem van het concert van gisteren. Hij was er ook geweest, had er zelfs foto’s gemaakt (in die jaren kon je nog gewoon je fototoestel mee naar binnen nemen) en vond het leuk dat ik zo enthousiast was. ‘Zo’, zei hij, ’Weer een bandmannetje erbij. Thuis zette ik de lp op en werd weer overdonderd. Ik kreeg kippenvel bij ‘Lonesome Suzie’.  Wat een stem, wat een tranentrekkende song (dat deze gigant Richard Manuel heette wist ik nog lang niet, laat staan  dat ik zijn tragische levensverhaal kende, daarover later meer).

Ik vertelde dit verhaal aan de jongen (John) waarmee ik in augustus op het stoepje voor de nieuwe school stond te praten. Hij had een soortgelijke ervaring. Was ook van slag geraakt bij het concert. John en ik zijn de muziek The Band en elkaar altijd blijven volgen (ook daarover later meer in deze serie).

Op de (deluxe) remix-cd van ‘Stage Fright’ staat naast de studio-opname ook integraal het concert dat The Band in de Londense Royal Abert Hall speelde, een paar dagen voor ze naar Rotterdam kwamen om daar precies dezelfde setlijst te spelen in de  laatste gig van hun enige Europese Tour ooit. Prachtige liveopname (ook op Spotify te vinden).

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 19) – De zomer van 1971 (part 3)

 

Deel 3 van de zomer van 1971? Wat duurde die zomer lang zeg. Klopt. Ons Mulodiploma haalde ik in mei. In augustus pas ging ik naar de 4^e klas van de Havo op een school in Rotterdam. Eerst nog met mijn vrienden Toon, Piet en Joep op tienertoer* door Nederland. We beleefden twee leuke dagen in Etten-Leur (zie deel 18) en trokken verder. Waarheen? Tja, wat is ver weg? Emmen? Pakken we toch de trein naar Emmen. Nou, ik kan je vertellen, in Emmen was (toen?) niet veel te beleven. We konden nog niet bevroeden dat er rond 1984 een leuk bandje onder leiding van ene Daniel Lohues op een muziekfestival in Emmen zou debuteren.

In 1997 kreeg Skik – zo heette dat bandje – landelijke bekendheid met het mooie liedje ‘Op Fietse’ over een fietstocht in de buurt van Emmen. “wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage”, zingt Lohues, in 1971 zeker deed niemand ons wat in Emmen. We gingen van armoe naar een discotheek of was het een zaaltje, waar die avond The Shuffles speelden. Ja, wat moesten we daar anders doen? In deel 6 van deze serie vertelde ik dat je lekker kon dansen (slijpen) op de top 40 hit ‘Cha-la-la, I Need You’, vooruit dan maar. Misschien maakten we vanavond kennis met  paar leuke Emmense meisjes. Wat in Brabant kon, kon vast ook in Drenthe. Nou, echt niet. Ten eerste speelden The Shuffles hele andere muziek dan ‘Cha-la-la’. Ze knalden tot onze verbazing ‘Roadhouse Blues’ van The Doors en nummers van andere rockgroepen het zaaltje in. Ten tweede waren de dames totaal niet geïnteresseerd in vier rare snuiters die er nogal ongewassen uitzagen. Overdag niks te doen, ’s avonds geen succes in Emmen.

We rolden onze slaapzakken uit in een klein parkje midden in het plaatsje en sliepen een diepe slaap totdat we de volgende ochtend wakker schrokken van honden die in dat parkje hun behoeften kwamen doen. Een paar inwoners keken ons vreemd (heel vreemd) aan. “Dat bent slonterege sloddervossen” (dialect),  hoorden we een man zeggen. “Wegwezen hier ”, dachten we (abn).

Op het station namen we dan eindelijk de trein naar Amsterdam. We gingen ons hippieplan uitvoeren. Naar Paradiso, Fantasio of de Melkweg, blowen en in het Vondelpark slapen.

We stuitten op de Melkweg. Vier dorpse pikkies van 16 jaar. Bij de ingang stond een jongen die ons een blok Hasjiesj wilden verkopen. ‘Goeie shit man, Rode Libanon’, prees hij zijn koopwaar aan. Bingo. Ik gaf hem een tientje en binnen gingen we op de kussens en Perzische tapijten liggen. We draaiden een joint en gaven die aan elkaar door. “Mot je ook een hijs”, was een gevleugeld gezegde in die tijd.

Er speelde die avond geen band er draaide gewoon muziek. De Rode Libanon deed zijn werk goed. Ik voelde me zwaar. Loom. Relaxed. Bij ‘We did it Again’ van Soft Machine voelde het of ik door de grond zou gaan zakken. Het herhaalde ‘We Did It Again, We Did it Again’, dreunde door.’Tjee, ik zak de grond in’, bracht ik lijzig uit. ‘Uhmm, kom jongens’, zei Toon enigszins ongerust. We gaan. Ik stond moeizaam op en in de buitenlucht haalde ik opgelucht adem. We liepen het Vondelpark in. Inderdaad er lagen her en der wat mensen te slapen. Wij volgden hun voorbeeld en vielen als een blok in slaap op het gras. Slapen in het Vondelpark. Missie volbracht.

Wat gaan we nu doen? Piet kwam op het idee om naar onze eigen hometown Rotterdam te treinen en daar naar de concertfilm te gaan die van het openluchtconcert in het Kralingse Bos was gemaakt.** Het festival wat ik gemist had. Samen met mijn vriend Hans stonden we wel een poosje bij het hekwerk in de hoop dat het net alsbij het Woodstockfestival omver geduwd zou worden. Het gebeurde niet. Hans en ik stapten na een uurtje op ons brommertje en tuften dorpswaards. (We hebben er nu nog spijt van).

Terug naar Rotterdam 1971. Beetje rommelige film. Santana met ‘Jin-Go-Lo-Ba‘ maakte de meeste indruk op mij. We stonden weer buiten en de tienertoerweek was nog niet voorbij. Wat gaan we doen? Waar gaan we nu naartoe?” “Ik vind het wel mooi zo. Ik ga lekker naar huis”, zei Joep. ‘Uhmmm, tja, Joep had gelijk. Het was een leuke trip, wat moesten we daar nu nog aan toevoegen’, vonden we. Op het Hofplein pakten we de trein naar Pijnacker. Bij de warme gedachte aan thuis en aan mijn bezorgde moedertje, draaide ik het raampje van de trein (dat kon toen nog) naar beneden en gooide het laatste stukje Hasj naar buiten. Naar huis, eigen bedje, ook lekker.

* De Tienertoer bestond van 1969 tot 1994. Met deze kaart konden jongeren van 14-19 jaar 8 dagen lang door Nederland reizen met het openbaar vervoer.

** Deze film (Stamping Ground) is te zien op Netfix. Als je een beeld wil krijgen van hoe het er eind jaren 60, begin jaren 70 aan toe ging. Kijk deze film. Verwacht geen gelikte beelden en al helemaal geen gelikt geluid. Dat hadden we nog niet in die (mooie) jaren.

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –
Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 18) – De zomer van 1971 (part 2)

De zomer was lang. Geslaagd voor de Mulo. Pas in augustus weer naar (een nieuwe) school. Wat gaan we doen? Op het zwembad rondhangen. Leuk, maar acht weken is lang. We moesten ook wat anders verzinnen. Vriend Toon opperde om op Tienertoer te gaan. Tienertoer? Ja, met een goedkoop Tienertoer abonnement kon je gratis door het hele land treinen. Goed plan. Piet K en Joep V. sloten aan.

De voorbereiding
Waar gaan we naar toe? Dat zien we wel als we op het Centraal Station van Rotterdam staan. Waar gaan we slapen? Dat zien we wel als we ergens zijn. In ieder geval gaan we een nacht in het Vondelpark slapen. Wat zeggen we thuis? Dat we in jeugdherbergen slapen. Wat nemen we mee? We liften naar de legerdump in Gouda en kopen daar plunjezakken en slaapzakken waar je ook buiten in kunt slapen. Piet heeft een transistorradiootje. Zakgeld. Shag.

De reis
Op een zomerse maandag stappen we met onze groene plunje- en slaapzakken in de trein van Pijnacker naar Rotterdam CS. Daar aangekomen kijken we op de gele borden waar de treintijden en stations staan. We besluiten om maar meteen een ‘verre’ reis te maken en stappen in de trein naar Venlo. Venlo? Daar zijn we snel uitgekeken. Toon en ik herinneren ons het voetbalkamp van vorig jaar. Weet je nog? Etten-Leur. Het zwembad. Dat ene meisje. We pakken de volgende trein naar Etten-Leur.

Het is kermis in het dorp. Komt dat even goed uit. We zoeken een plek waar we kunnen zitten en onze spullen neerleggen. Eerst even wat eten en kijken wat er op ons afkomt. Het radiootje gaat aan: ‘Brown Sugar’ van The Rolling Stones klinkt. ‘Dat gaat over heroïne’, zegt Joep. ‘Nee joh, het gaat over een mooie zwarte dame’, beweert Piet. In het kielzog van de ‘Black Lives Matter’ beweging krijgen The Stones kritiek op de tekst. Het nummer gaat over de slavernij en zou racistisch zijn. Jagger zegt dat het juist antiracistisch is. Toch besluiten ze het voorlopig niet meer tijdens live concerten te spelen.

We gaan de kermis op. Tussen de Brabanders zien we er misschien een beetje apart uit met ons gebreide petje, spijkerbroek, sandalen, ja we proberen ‘Hippie’ uit te stralen. (we zijn het natuurlijk niet, daar zijn we als prille17 jarigen helaas te jong voor). We kopen een zak met kersen en delen die uit aan de willekeurige voorbijgangers (toch een beetje ‘Woodstock’). De mensen vinden het leuk en de sfeer is gemoedelijk. (Peace en Love).

We komen twee vrienden uit ons dorp tegen. Jasper en Edje maken ook een toer door Nederland, niet met de trein, ze zijn op de brommer. Je had een Puch (hip) of een Zündapp (nozem), ik had een blauwe Solex (uberhip). Jasper zit achterop de Zündapp bij Edje.

We gaan met z’n zessen de kermis op en lopen een paar leuke meisjes tegen het lijf waar we een praatje meemaken: ‘Waar komen jullie vandaan?’ ‘Pijnacker, vlakbij Rotterdam.’ Het lijkt of de meisjes ons leuk vinden en gaan samen met ons de kermis over. Er is een tent waar je je kunt aanmelden om te vechten met een gespierde vent. Om de haverklap ligt er een dorpeling te gillen als de spierbundel hem vloert en op hem gaat zitten (ik zie er van af). De schiettent is meer aan mij besteed. Ik schiet een klein prijsje, een pluche konijntje en geef het aan Elma, een van de meisjes.

Jasper is vlotter met de meisjes dan ik en het duurt niet lang of hij staat met een van de meisjes om een hoekje te zoenen. Op de kermis knalt ‘Love her Madly’ van The Doors uit de speakers. Nou of hier sprake is van madly in love zijn waag ik (Jasper) kennende te betwijfelen. Het kan. De toekomst zal het ons leren.

Hé, denk ik, wat Jasper kan, kan ik ook. Ik nodig Elma uit voor een ritje in de ‘Rups’. Ze stemt toe en even later zitten we samen in een wagentje dat over de baan golft. Als de toeter klinkt gaat er een kap over het karretje en zitten we in het donker. Aha, ik snap het, dit is het moment en kus Elma. Dat vindt zij zo te merken helemaal niet erg en als we de rups verlaten stel ik tevreden vast dat het niet zo moeilijk is, een meisje versieren.

Waar slapen jullie vannacht? Wij slapen op het pleintje voor de ingang van het zwembad. Gewoon in onze slaapzak op de stenen (we kregen toestemming van de beheerder van het zwembad om ’s morgens, net voor openingstijd te mogen douchen in de kleedruimte). Wat zijn die Brabanders toch sympathiek stelden we vast.

Rond drie uur ‘s nachts liggen we op een rijtje naast elkaar op de stoeptegels in onze slaapzakken. Daar komt het meisje dat de middag en avond aan Jaspers zijde doorbracht ons opzoeken. Ik kom even een nachtkusje brengen. Ga je gang, daar ligt Jasper. Zij ziet dat anders. We krijgen allemaal een zoen. Ik ben als laatste aan de beurt en na een lange kus gaat zij er weer vandoor. We lachen om deze bijzondere ervaring. Jasper zit er totaal niet mee dat ‘zijn’ meisje van vandaag iedereen nog even kwam aflebberen. We luisteren nog even naar het radiootje ‘Change Partners’ van Stephen Stills komt voorbij. Wat zijn die Brabanders toch sympathiek stelden we andermaal vast. We drinken een fles Pleegzuster Bloedwijn leeg. Morgen weer een dag.

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 17) – De zomer van 1971 (part 1)

Bijna iedereen was geslaagd. Diploma op zak. Behalve Chris Kruisinga, juist een jongen waarvan iedereen wist dat hij het op zijn sloffen ging halen, zakte. Het was het laatste jaar van het bestaan van de Mulo. De leerlingen van de Mavo zaten ons op de hielen en de directie wilde maar al te graag van de Muloklantjes af. De zomervakantie stond voor de deur. We hoorden dat er een open lucht concert in het Zuiderpark te Den Haag aan zat te komen, met optredens van Solution, CCC inc. en Focus. Drie topbands in die jaren. Van Solution had de eerste elpee ‘Solution’ getiteld. Ik vond het relaxte muziek. (Jazzrock?). Hip (cool) in die tijd. sax, dwarsfluit, toetsen. (Beetje The Nice? Soft Machine 3?).

CCC inc. zag en hoorde ik al eens in Exit Rotterdam en was meteen verkocht. Hun elpee ‘To Our Grandchildren’ zet ik in een gekke nostalgische bui nog wel eens op. Een jaar of tien geleden zag ik ze nog eens in een schouwburg te Leiden. Toen dacht ik wel: ‘Jongens stop er nu maar mee, steenkolen-Engels en niet strak genoeg meer voor deze tijd.’

En Focus, met Neerlands beste gitarist ooit Jan Akkerman. Jan en zijn collega/rivaal Thijs van Leer op de toetsen fluit en zang, zouden het concertje afsluiten. Die Thijs kon wel een potje jodelen op ‘Hocus Pocus’ en Jan speelde al jaren de sterren van de hemel. (Ik zat in 1977 in Californië in een café waar een bandje speelde en  raakte aan de praat met de gitarist. Toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam raakte hij totaal van de kook. Nederland? Jan Akkerman!!! The greatest guitarist of the world!!!, Wow!!!). ‘Oké’, dacht ik, ‘Eat that Eric Clapton en geef dan nou maar eens een rondje.’ Wat hij deed, niet Eric Clapton maar die gitarist die vond dat Jan Akkerman …).

Hans, Ben, Toon, een jongen wiens ik naam ben ‘vergeten’en ik gingen op de fiets naar Den Haag om het concert in het Zuiderpark bij te wonen. Het was een zwoele zomeravond en een van de jongens (de jongen wiens naam ik ben ‘vergeten’) had pilletjes van de dokter tegen moeheid gekregen. ‘Je krijgt er energie van’, beweerde hij. ‘Je kan er wel eentje kopen van me, voor een tientje.’ We moesten een eind fietsen heen en terug dus ik dacht: ‘Geef maar zo’n pilletje dan.’ Nou, dat heb ik geweten, het concert was geweldig, we lagen in het gras (al weer een poosje vriendinloos) te luisteren naar de relaxte muziek van Solution, de bluegrass van CCC inc. en de keiharde rock van Focus totdat er een ambtenaar kwam meedelen dat het te veel herrie was en Focus moest stoppen. Akkerman cum suis draaiden de versterkers nog wat verder omhoog, ramde er nog een song uit en dat was dat.

We fietsen terug naar huis. Hans en ik gingen nog even een plaatje draaien op mijn zolderkamer. Iets bluesachtigs. Ik speelde mee op mijn mondharmonica. Wat kon ik het ineens goed zeg. Prachtig gewoon. We kregen geen slaap en trokken de hele nacht door. Dat pilletje hè, was dat nou gewoon speed?  ‘Het was een mooie avond en nacht, maar daar zal ik verder maar van afblijven’, besloot ik (zo gezegd, zo gedaan, eerlijk waar).

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 16) – Pink Floyd en Love me Do

Op 3 april 1971 vond het eerste concert in de Rotterdamse Ahoyhal plaats. Pink Floyd speelde op die avond een integrale versie van ‘Atom Heart Mother’ (de elpee met de koe op de hoes). Het was het eerste concert van een grote buitenlandse band in een grote concertzaal dat ik (16 jaar) meemaakte. Ik kende de voorgaande elpees en al was ik niet zo’n fan van de nummers met geluidseffecten, voetstappen en een vlieg die je rond hoort zoemen van links naar rechts (of andersom) in je koptelefoon, ik was meer van de drie minuten liedjes, toch ging ik met mijn vriend Hans mee. Ahoy was toen nog een zaal met een vaste wielerbaan voor o.a. de zesdaagse en kleinere wielerwedstrijden. Je kon kaartjes kopen voor het deel binnen de wielerbaan (duur) of voor de tribunes rond de baan (goedkoper). Hans en ik zaten (goedkoop) op de tribune, ver het podium.

In het eerste gedeelte speelden Gilmour, Wright, Waters en Mason zes liedjes. Of beter gezegd stukken. Liedjes kun de psychedelisch uitgesponnen muziek niet noemen (vind ik). Ik herkende ‘Careful With That Axe’, ‘Eugene’, ‘Set the Controls for the Heart of the Sun’ (zie deel 7 van deze serie) en ‘A Saucerful of Secrets’. Tijdens dit nummer ramde er eentje op een immense gong die op het podium stond. ‘Hé het lijkt we of er een grote gong op het toneel staat’, zei ik tegen Hans. Die kwam niet meer bij. ‘Hahahaha, die staat er al de hele avond hoor.’ Tja, ik droeg toen nog geen bril, die ging ik snel kopen toen ik rijexamen moest doen en het nummerbord van een andere auto op 25 meter afstand niet kon lezen).

En inderdaad,  je kon de voetstappen en de vlieg van links naar rechts (of andersom) door de zaal horen gaan. Voor de meesten was dat sensationeel. Ik dacht slechts: ‘Zo zeg, voetstappen en een vlieg’. Na de pauze kwamen een orkest en koor op het podium om de Pinkies te begeleiden bij hun ongeveer 24 minuten durende uitvoering van ‘Atom Heart Mother’, wat ik oprecht mooi vond. (Ik heb de plaat nog, zal ik hem nog eens opzetten?).

Na het concert kwamen we een paar oudere jongens uit onze woonplaats tegen, In hun auto was nog plaats en we konden met ze meerijden. Onderweg schalde ‘Love me Do’ van The Beatles uit de speakers. ‘Zo, dat is leuke muziek’, dacht ik. Eigenlijk veel leuker dan het gedoe van Pink Floyd (sorry fans, ik vind het heus nog steeds aardige muziek. Ik draai ‘Meddle’ nog regelmatig).

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 15) – Subcultuur

Ik was 17 en zat in de vierde klas van de mulo. Ter afscheid van de Mulojaren gingen wij in de lente van 1971 een week de school uit, op ‘werkweek’ in kasteel Crabbehoff in Dordrecht. Het thema van deze week luidde ‘Subcultuur’. Wat? Subcultuur! Nooit van gehoord. Onze klasselerares legde uit  dat het over de nieuwe tijd zou gaan waarin veel jongeren …ehmm, ik loop nu al vast. Het is meer dan 50 jaar (een halve eeuw, klinkt nog beter) geleden en ik kan het nog steeds niet bondig uitleggen. Iets met hippies, afzetten tegen de burgerlijke cultuur? Wacht ik zoek het even op.

Subcultuur: Een subcultuur is onderdeel van een grotere cultuur. De opvattingen binnen een subcultuur zijn vaak anders dan die in de dominante cultuur. De jongerencultuur is bijvoorbeeld een subcultuur waarin jongeren andere gedragsregels kennen dan de regels die men in het dagelijks leven gebruikt. Subculturen wijken altijd af van de dominante cultuur.

Oh, nou dat herkende ik wel een beetje. We draaiden andere muziek dan onze ouders. We staken wel een eens stickie op. We wisten dat er hippies van over de hele wereld naar Amsterdam kwamen op de Dam zaten en in het Vondelpark sliepen We gingen wel eens naar het muziekpodium Exit in Rotterdam waar hippe bandjes speelden, waar we niet op stoelen zaten, maar op kussens die verspreid op Perzische tapijten lagen. En aan de deur stonden vage figuren die hasj en wiet verkochten.

We kregen het adres van Kasteel Crabbehoff en iedereen moest zelf maar uitzoeken hoe je daar kwam. De meesten gingen braaf met de trein en bus, Lucas en ik niet, wij gingen liften. Op maandagochtend staken we een uur lang vruchteloos de duim omhoog, hezen de vlag en dropen af. Ook maar met de trein dan. We voegden ons als laatste bij onze vrienden en vriendinnen (klasgenoten) aan. Plek op de slaapzaal zoeken. De jongens en meisjes gescheiden

Op de eerste middag op het kasteel kwam een man vertellen over subculturele zaken. Hij hield een betoog over drugs, wat drugs waren en liet een koffertje rondgaan met … drugs. Wij konden onze ogen niet geloven. Onze suffe school, onze suffe leraren, onze suffe directeur en nu dit. De man zette een plaatje op en deelde de tekst uit. ‘Wooden Ships’ van Crosby, Stills and Nash. ‘Dit lied gaat over een atoomoorlog, een Holocaust. En de vlucht uit die wereld. (met wat ‘puple berries’ in je mik). Zo, dat was Heavy Shit voor ons mulopubers. (Het lied staat op de eerste elpee van Crosby, Stills and Nash).

De volgende dag kregen we de film ‘Easy Rider’ te zien. Nu vielen we helemaal van onze stoel. Een film over hippies die de burgerlijke wereld proberen te ontvluchten. Peter Fonda en Dennis Hopper op hun motoren door Amerika. Een jonge Jack Nicholson achterop. Drugs, drank, vrouwen en rednecks. Prachtige muziek. Onder meer ‘The Ballad of the Easy Rider’ door Roger McGuinn, ‘Born to Be Wild’ van Steppenwolf en ‘The Weight’ van The Band tijdens het rijden door Monument Vally in Arizona/Utah. (op de soundtrack van de film wordt The Weight gecoverd door de groep ‘Smith’, vanwege  gedoe met de manager van The Band, die wilde het niet op de verzamelplaat).

Na het zien van deze film besloten Lucas en ik dat als we 18 zouden zijn, we ook op motoren de wereld in zouden trekken. Maar eerst gingen we in de kasteeltuin een jointje roken met op het cassettedeckje van Lucas ‘Rainy Day Women #12 & 35’ van Bob Dylan. Everybody must get stoned toch, hadden we net geleerd. We voelden ons bijna echte hippies.

Op vrijdag wachtte mijn vriend Hans me op bij het treinstation in ons dorp. Samen liepen we naar mijn ouderlijk huis. Ik voelde dat ik afscheid zou gaan nemen van het dorpse leven.

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 14) – Krassen in mijn ziel

Maart 1971

 Het is weer eens tijd voor een fuif. Plaatjes draaien, Pepsels, chips, Cola, Fanta en shaken en bij voorkeur slijpen. (langzaam dansen, dicht tegen elkaar aan). Het is al maart, toch ligt er sneeuw op straat en ik ben uitgenodigd op een intiem fuifje van Brecht. Er komen er niet veel, ik blijk een van de uitverkorenen. Brecht vind ik ook erg leuk dus wie weet, zij mij ook. Vanavond. Slijpen. Verkering? Hopen!

Ik neem mijn mapje met singeltjes mee. Oude en nieuwe. Met onder anderen: ‘Lucky Man’ van Emerson Lake and Palmer, ‘Immigrant Song’ van Led Zeppelin, ‘Window Of My Eyes’ van Cuby + Blizzards en als klapstuk: ‘When A Man Loves A Woman’ van Percy Sledge. Halverwege de avond, die wat stroef verloopt omdat er te weinig mensen zijn, te weinig sfeer, teveel spanning, zoek ik mijn singeltje op en leg het op de draaitafel.

Ik heb al een paar keer lekker gedanst, ook met Brecht, maar steeds was het shaken geblazen op snelle plaatjes. Nu dan: ‘When A Man Loves A Woman’ een ultieme slijpplaat. Bij de eerste klanken draai ik me om en wil Brecht ten dans gaan vragen. Verrek. Ik zie dat Wim mij voor is. In een innige omhelzing slijpen hij en Brecht het hele plaatje uit, terwijl ik bij de chips en Cola sta. Voor mij hoeft het zo niet meer. Na nog drie plaatjes pak ik mijn mapje en doe de singeltjes in de plastic hoesjes. Drukkertje dicht. Jas aan, handschoenen aan en ik fiets in het donker, door de sneeuw, naar huis. Balen.

Mijn voorwiel slipt weg op een stuk bevroren sneeuw en ik ga onderuit. Mijn mapje met singeltjes schiet open en alle plaatjes liggen op straat. Ik sta op, pak mijn mapje en fiets aangeslagen door naar huis. Thuis ga ik nog even aan tafel zitten en zie dat ik een paar plaatjes mis.

Ik twijfel even, het is donker, het vriest dat het kraakt, toch fiets ik terug. Vlakbij het huis van Brecht, waar ik onderuit ging, stap ik af en zoek in het donker, in de sneeuw naar mijn singels. Ja hoor daar liggen ze. Ik pak ze op, doe ze in het mapje. Drukkertje nu goed vast en weer naar huis.

Thuis in het licht, zie ik dat niet alleen mijn ziel die avond wat diepe krassen erbij heeft gekregen, maar mijn plaatjes ook. Ze liggen nog steeds als souvenir aan deze verloren avond in mijn kast en elke keer als ik Percy, ‘When A Man Loves A Woman’ hoor zingen pink ik een traantje weg.

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 13) – Nacht en Ontij

Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh schreven Nederlandse muziekgeschiedenis. Nijgh schreef de teksten en De Groot de muziek. Boudewijn was de zanger, gitarist en met losse muzikanten kwamen de elpees tot stand. Hun muziek vond ik leuk. Aan de elpee ‘Nacht en Ontij’ heb ik wat minder goede herinneringen.

Was Boudewijn de Groot een protestzanger? Was Boudewijn de Nederlandse Bob Dylan? Of de Nederlandse Donovan? Niet echt toch, maar zijn hit ‘Welterusten meneer de President’ ging wel in die richting. Een zanger met een gitaar die een vlammend protestsong bracht. Dit lied ging over de president van de Verenigde Staten die de scepter zwaaide over de Amerikaanse inzet in de Vietnamoorlog. In Amerika schreeuwden de jongeren ‘Johnson Moordenaar’ tijdens hun protestacties voor het Witte Huis. Boudewijn sloot het lied af met een boze en sarcastische sneer  ‘Meneer de President: ‘SLAAP ZACHT’. Het was 1966 en ik was pas twaalf, zat nog op de lagere school. Het ging langs mij heen. Het plaatje lag ook niet in de platenla bij ons thuis.

Dat veranderde met Boudewijns ’s elpee Picknick die in 1968 het licht zag. De Flower Power-tijd was Nijgh en De Groot niet ontgaan en zij maakten de elpee die bol stond van liedjes over Love en Peace, leuke vrouwen, met z’n allen een mooi feest bouwen. Ook een lied over de vervuiling van het milieu want daar maakten de jongeren (ik niet) zich toen ook al druk over. (terecht). De plaat sloot af met de single ‘Meester Prikkebeen’ een lied dat Boudewijn zingt met Elly Nieman, die met Rikkert Zuiderveld en Jop Pannekoek optrad onder de naam ‘Zwart Zaad’. Niet lang na de samenwerking met Boudewijn de Groot trouwde ze met Rikkert. Samen vormden ze het duo Elly en Rikkert. Met Boudewijn maakte ze geen plaat meer. ‘Meester Prikkebeen’ haalde de negende plaats in de Veronica top 40.

Was ik een fan van Boudewijn de Groot? Ik vond het leuk en misschien heeft de muziek van De Groot mij ook wel onbewust op het spoot gezet dat het safe was om ook naar Nederlandstalige muziek te luisteren. Ik geloof dat mijn vriendinnetje Odile het ook mooi vond want zij was in het bezit van de elpee ‘Nacht en Ontij’. Een plaat met een donkere sfeer. Een doorlopend verhaal over een heksensabbat Geschreven door De Groot en Lucien Duzee (Geen Nijgh erbij). We hadden ook de groep Black Sabbath met hun eerste elpee gehad toch?. Voor dit soort praktijken bleken ook mensen te porren. Ik vond ‘Nacht en Ontij’ wel grappig (voor een of twee keer). Maar vooral de gewone liedjes die ook bij de elpee hoorden en los stonden van het heksenverhaal, ‘Wie Kan Me Nog Vertellen’ (gewoon rock met een vlammende gitaar en de stem van Boudewijn bijzonder opgenomen) en  ‘Aeneas Nu’ spraken me meer aan. Weer de gewone liedjes hè. Niet ingewikkelde projecten en conceptelpees. Kom gewoon met een liedje van een minuut of drie joh, en ik ben tevreden.

Ik schreef in de inleiding dat ik minder goede herinneringen heb aan ‘Nacht en Ontij‘. Nou dat zat zo. De avond voor de ochtend dat mijn vriendinnetje het uitmaakte met mij hadden we nog samen op haar kamer naar die elpee geluisterd onder het zoenen. ‘Ik wil weer vrij zijn’, zei ze de volgende dag. Slik. Je snapt dat ik nooit meer iets met een heksensabbat heb willen maken.

Welterusten meneer de president!

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 12) – Woodstock

Het Woodstockfestival vond in de zomer van 1969 plaats. In maart 1970 kwam de film in de Nederlandse bioscoop. Daar moesten we naar toe. In Rotterdam? Nee, de Maasstad was nog lang niet zo hip als in 2023. Amsterdam, daar gingen we naar toe. We waren nog maar vijftien, nog zo groen als gras. We rookten geen hasj, dronken zelfs geen biertje, alleen Coca Cola en nu gingen we met z’n zessen per trein naar het episch centrum van hippies en provo’s. Hans, Marilou, Letteke, Marjon en ik. Amsterdam. De stad van de Melkweg, Paradiso en Fantasio (ter ziele). Dat was de plek waar we de film moesten zien, door het Vondelpark lopen en op de Dam zitten.

Ademloos keek ik naar de film, luisterde naar de muziek. Naar County Joe Mc Donald met zijn ‘I-Feel-Like-I’m-Fixin’-To-Die Rag’: “Give me een F … Efffff, U …joeeeee, C… sieeee, K, …keeeee. What’s that spell, FUCK, What’s that spell, FUCK, What’s that spell, FUCK. En hij zette het vietnamlied in … and it’s 1, 2, 3, what’re we fighting for? don’t ask me, I don’t give a damn, next stop is vietnam. And it’s 5, 6, 7, open up the pearly Gates. Well there ain’t no time to wonder why. Whoopee! we’re all gonna die.” Zo de toon was gezet en ik was gehypnotiseerd. Zelfs zo erg dat ik voor even mijn kersverse vriendinnetje vergat die naast me zat. (Onvergefelijk).

De dan nog onbekende Joe Cocker schreef geschiedenis door in zijn Tie-Dy T-shirt de beste Beatlecover ooit, het publiek in te schreeuwen. ‘With a Little Help From My Friends’. Nou, zijn band en de zangeressen waren op dreef. Kom daar maar eens om, het origineel van The Beatles overtreffen. Hij flikte het. Er kwam nog zoveel moois voorbij. The Who, Santana en vooral Ten Years After maakte indruk op mij met hun lange versie van ‘I’m Going Home (By Helicopter)’. In het donker betoverde Alvin Lee het publiek met zijn gitaarsolo’s en bluesy zang. Het nummer duurde bijna tien minuten en dat was geen seconde te lang.

Jimi Hendrix was de laatste act. Na een verbastering van het Amerikaanse volkslied ‘The Star-Spangled Banner‘ in een huiveringwekkende versie – hij liet zijn witte Izabelle Stratocaster gillen, ratelen als spervuur, bommen en granaten, oorlog Vietnam – volgde ‘Puple Haze’. Jimi sloot af met een instrumentale blues. (Nederlandse beatgroepjes gaan in navolging van Hendrix ook het volkslied eens lekker verkrachten, maar het Wilhelmus op z’n Hendrix’ nadoen komt meestal niet verder dan een sneue poging).

We slenterenden naar het centraal station en boemelden terug naar Rotterdam. Mijn vriendinnetje en ik zonderden ons voor de treinreis van de anderen af en zaten samen in een verder lege coupé. Later sprak de geschiedenis over een Woodstockgeneratie. Eerlijk is eerlijk, het dagje Amsterdam was spannend, maar wij stonden er als vijftienjarigen slechts aan de zijkant bij. Met open mond en klaar voor de sprong.

Nb. In 2019 bezocht ik dan, 50 jaar na dato, eindelijk het plaatsje Woodstock in de U.S.A. en het terrein waar het festival plaatsvond. Iets van 90 kilometer van het dorpje Woodstock af in Bethel op een weiland van de boer Max Yasgur. 50 jaar ouder en het was nog steeds indrukwekkend.

Wordt vervolgd.

Peter Tetteroo (nee, niet van de Tee-Set)

– – – – – – –

Van Koffergrammofoon tot Spotify (deel 10) – Zomer van 1969

– – – – – – –

– – – – – – –

– – – – – – –

– – – – – – –

– – – – – – –

– – – – – – –

– – – – – – –

– – – – – – –

– – – – – – –