Erik Bevaart

Fris en Melancholisch

Voor de meeste lezers zal gelden dat hij of zij beschikt over zo’n grote collectie platen, dvd’s en cd’s dat het er niet meer van zal komen om alles nog eens af te spelen. En het zal ook wel eens voorkomen dat iets uit de collectie – na lang niet gedraaid te zijn – bestempeld mag worden als een ondergewaardeerd pareltje. Sommige artiesten klinken bovendien totaal niet gedateerd. Een treffend voorbeeld hiervan is een band die beslist niet ingehaald is door de tijd: Thirteen Moons.

Deze Zweedse band was eigenlijk een duo bestaande uit zanger Göran Klintberg en gitarist Anders Holm, die ervoor zorgden dat met enkele andere muzikanten een zeer volwassen sound ten gehore werd gebracht. Indien bij hun derde album ‘You Will Find Mercy On Your Road’ als opnamedatum 2022 vermeld was in plaats van 1989 zou menig muziekliefhebber niet vreemd opkijken.
Het werd hun laatste album, al zou er in 1998 nog een compilatie verschijnen luisterend naar de naam ‘Going Against The Tide’.

Op de eerste twee albums vormde overigens de in 2014 overleden saxofonist Mats Gunnarsson het derde bandlid. Helaas heeft Thirteen Moons niet de waardering bij het grote publiek gekregen. In 2019 besteedde een Zweeds radiostation een item over de band waarin aangegeven werd dat zij grotendeels vergeten zijn. Hun alternative music met een klein vleugje americana zorgt voor een melancholische sfeer, misschien ook wel onder ‘dream pop’ te scharen. Anno 2022 klinkt dit nog zeer fris. De groep heeft zich genoemd naar Rainer Werner Fassbinders film ‘In einem Jahr mit 13 Monden’. Ook deze film (met nogal een persoonlijk karakter) behoorde niet tot diens populairste en in de geest van dit betrekkelijke succes past Thirteen Moons. Juist myfavoritesong.nl is bij uitstek geschikt voor het herwaarderen van een onterecht vergeten band. We moeten dit eens met een frisse blik en vooral met open oren een nieuwe kans geven. De titelsong van het genoemde album kan ik aanbevelen

Erik Bevaart

Geen Schande

Er zijn van die nummers die iedereen kent en bij meerdere generaties bekend zijn. Daar vallen zeker de hooggeplaatste Top 2000-nummers onder, maar beslist niet alleen die evergreens. Volgens mij valt ‘Shame, Shame, Shame‘ van Shirley & Company in die categorie (al prijkt dit nummer al jaren niet meer in de Top 2000). Hoe dat dan komt, is niet zo gemakkelijk te verklaren. Dat het in 1975 een nummer 1-hit in Nederland geweest is, helpt natuurlijk wel tot overleving. Is dit dan een eendagsvlieg? Ja en nee. Het is het enige echt bekende nummer van het duo, maar de opvolger van deze kaskraker, ‘Disco Shirley’, bereikte toch ook nog in hetzelfde jaar de 13de plek in de Top 40. En zangeres Shirley Goodman had trouwens al een enorme staat van dienst. Liefhebbers van Dr.John en The Rolling Stones kennen haar als achtergrondzangeres op respectievelijk de albums ‘Gris-Gris’ en ‘Exile On Main Street’.

Wie de zanger van ‘Shame, Shame, Shame’ is, kan een lastige popquizvraag zijn. De in Cuba geboren Jesus Alvarez is zich later Jason Alvarez gaan noemen en heeft zijn carrière als gospelzanger voortgezet. Het duo heeft ook nog een elpee gemaakt, die een fraai getekende hoes bevat dat zangeres Shirley met president Richard Nixon moet voorstellen. Ongetwijfeld zal de titel refereren aan de Watergate affaire.

Er valt veel te zeggen over het nummer, bijvoorbeeld dat het geschreven is door Sylvia Robinson, die enkele jaren later onder meer ‘Rapper’s Delight’ van The Sugarhill Gang zou schrijven.

‘Shame, Shame, Shame’ is een perfecte song voor een duo, maar dat wil niet zeggen dat er veel coverversies te vinden zijn met dito setting. Dat Ike & Tina Turner erg goed geluisterd hebben naar de hitversie moge duidelijk zijn en dit duo brengt bovendien zelfs extra power.

Juist een bijzondere, meer originele cover is afkomstig uit Denemarken van Mek & The Pek’A’Billies, die voor een soort Big Daddy-achtig repertoire zorgt. Big Daddy was in 1991 met hun album ‘Cutting Their Own Groove’ echter volstrekt uniek.

De band Mek & The Pek’A’Billies bestaat uit zanger Mek Pek en de rockabilly band The Alligators. een groep die bepaald niet onderschat mag worden, want zangeres Wanda Jackson heeft zich op tours en albums laten begeleiden door de Denen. Deze coverversie van ‘Shame, Shame, Shame’ is bepaald geen schande en juist beslist de moeite waard.

Erik Bevaart

De tank van Diesel is nog niet leeg

Beeldvorming, vooroordelen en misverstanden, ook dat is inherent aan muziek. Misschien is het wel typerend voor waar de band Diesel tegenop moest boksen. Bij het benoemen van bekende Haagse bands zullen vele andere genoemd worden en dat is deels begrijpelijk. Hoe Haags is de band eigenlijk die mede door Pim Koopman opgericht werd? Tja, de In Hilversum geboren en getogen drummer van Kayak. Dat Koopman Diesel oprichtte samen met de in Nijmegen geboren gitarist/zanger Rob Vunderink zorgt dan natuurlijk voor een andere oorsprong dan de uit typisch Haagse jongens bestaande bands als bijv. Q65, Golden Earrings en The Motions.

Eind 1970 verhuisde Vunderink vanuit Nijmegen samen met zanger Winston Gawke en drummer Michiel Driessen naar Den Haag en werd in 1971 de naam van hun band veranderd in Cobra. Het nummer ‘The War Will Soon Be Over (My Love)’ belandde in maart 1971 voor slechts twee weken in de Top 40 niet verder dan de 33ste plek. In 2017 werd in Ondergewaardeerde Liedjes hier aandacht aan geschonken. Als bijvangst staat er nog een alleraardigste anekdote met Group 1850 in te lezen.

Vunderink leerde Mark Boon kennen toen hij beoogd opvolger zou worden van Boon in Smyle, de band van zanger Bas Muijs, maar Boon aangaf met hem een band te willen beginnen. Boon had met het beatlesque Smyle wel hitsucces, maar geen speelplezier. Dat resultaat werd met The Hammer, waar twee singles mee gemaakt werden, precies andersom. Deze groep met bassist Frank Papendrecht (geboren in Den Haag overigens) zou de voorloper van Diesel worden. De leden van deze rockers doorkruisen de biografieën van Pussycat, Kayak, Vitesse, Urban Heroes, Margriet Eshuijs e.v.a.

Het in 1979 opgenomen debuutalbum ‘Watts In A Tank’ leverde niet alleen drie hitjes af, maar verkocht goed. Het toen als smaakpolitie fungerende magazine Oor zag geen toekomst weggelegd voor deze ‘Amerikaanse imitators’. Succes kwam er wel degelijk.

Dat in 1981 ‘Sausalito Summernight’ de 25ste plek in de VS en zelfs de eerste plek in Canada wist te behalen, is bijzonder daar deze single in Nederland bleef steken op plek 35. De eerste single ‘Goin’ Back To China’ is in een coverversie van zangeres Yoko Katori een grote hit in Japan geworden.

‘Sausalito Summernight’ is het paradepaardje van de groep, dat Amerikaans klinkt in de stijl van Steve Miller Band. En voor de muziekliefhebber is Sausalito niet langer alleen maar het kleine plaatsje waar Otis Redding ‘(Sittin’ On) The Dock Of The Bay’ schreef. Het is een highway classic, een road song met een pakkende intro, goed gitaarwerk, tweestemmige zang en een heerlijk goed hoorbare pompende bas. Het is goed geproduceerd en kent enkele onverwachte wendingen.  Wat wil een rockliefhebber nog meer?

Den Haag is dus verantwoordelijk voor twee ultieme roadsongs, al is ‘Radar Love’ natuurlijk wel de ultiemste. In 2016 is Diesel als vijfmansformatie opnieuw opgericht. Zonder de in 2009 overleden ritmesectie is de band toch nog steeds een rockgroep die er mag zijn. Diesel heeft echter in Nederland niet de status die het als topgroep verdient. Er staan -d.d. 25-3-2022- zelfs nog geen nieuwe optredens gepland.

Erik Bevaart

Iconisch

Dat The Motions tot één van de belangrijkste Nederpopgroepen uit de jaren 60 gerekend kan worden, daarover zal geen discussie ontstaan. Natuurlijk doemen dan ook de namen op van o.a. de Maskers, Johnny Kendall & The Heralds, Golden Earrings, The Cats, Tee Set, After Tea, Q65, Cuby & The Blizzards, Brainbox en Shocking Blue. En terecht. George Baker Selection, BZN en Golden Earring laat ik hier buiten beschouwing, omdat zij hun grootste successen vooral na de jaren 60 zouden krijgen.

The Motions waren uniek, maar waarom eigenlijk? Dat is niet zo zeer vanwege het feit dat de band drie Top 10 hits haalde, want dat is op zich door andere groepen vaak meer dan geëvenaard. Dat The Motions met ‘Wasted Words‘ een evergreen zou leveren, is dan geen objectieve maatstaf, maar het is een nog steeds herkenbare en iconische weergave van een tijdsbeeld. Dat kan niet van elke nederpophit gezegd worden, integendeel. De tekst is niet voor niets als muurtekst in Den Haag vereeuwigd. Dat is echter niet uniek, denk maar aan een andere iconische hit: ‘The Life I Live‘. En dat The Motions succes in het buitenland kregen, gold ook voor meerdere groepen, al beperkte dit zich voor de meeste veelal tot onze directe buurlanden. Natuurlijk hadden Tee-Set en Shocking Blue meer succes in het buitenland, maar The Motions kenden -op veel kleinere schaal- wel als eerste succes.

Sommige platen van The Motions werden ook in Frankrijk bij Disques Vogue uitgebracht. Eigenlijk zou hun grootste internationale succes na hun bestaan ontstaan. In Japan zou de groep Tokyo No. 1 Soul Set het nummer ‘Freedom‘ (muziek Leo Bennink) bewerken tot hun grote hit ‘Sunday‘, waar er in 1998 ruim 300.000 exemplaren van verkocht werden. Eens te meer het bewijs dat The Motions een langer leven hebben dan het tijdperk Van Leeuwen.

Al was het vrij ongebruikelijk dat de zanger Rudy Bennett tijdens het succes van de band ook solo hits wist te scoren, het was niet uniek, want dat lukte Wally Tax bij The Outsiders en later Piet Veerman bij The Cats ook.

Dat unieke van The Motions is ook niet om het feit dat de groep bandleden huisvestte die nog jaren later hun sporen in andere bekende bands zouden verdienen (zeker Rudy Bennett, Robbie van Leeuwen, Henk Smitskamp en Jan Vennik), want dat gold ook voor bijv. Brainbox en Ekseption.

Wat The Motions dus wel uniek maakte, is dat The Motions aan alle vijf genoemde aspecten voldoen: én meerdere top 10 hits én een evergreen én succes in het buitenland én een succesvolle leadzanger tijdens en na het bestaan van de band én leden die hun sporen in de Nederpop nog uitvoerig daarna zouden verdienen.

Ga het rijtje maar na, Brainbox haalde geen Top 10 hits en van The Outsiders zouden de bandleden, op Wally Tax na, van zeer korte duur verder geen succes hebben. The Motions zijn van hun generatie qua succes alleen door Tee Set en Shocking Blue overtroffen. Helaas kunnen we niet meer live genieten van respectievelijk hun zanger en zangeres. Wat niet vergeten moet worden, is dat The Motions wel de eerste van dit drietal waren.

Misschien is het daarom zeker zo uniek dat van die generatie de 79-jarige Rudy Bennett nog steeds zo goed bij stem is. Een icoon! Zijn recente uitvoeringen van de Tim Hardin klassieker ‘How Can We Hang On To A  Dream‘ zijn voor mij live beter dan Bennetts studio-uitvoering uit 1967.

Over twee weken is het 55 jaar geleden dat ‘How Can We Hang On To A Dream’ in de Top 40 belandde. In twee uitvoeringen nog wel. Op de b-kant van Bennett’s single staat een andere klassieker van Tim Hardin: ‘Reason To Believe‘. Dat nummer zou pas vier jaren later een grote hit worden voor Rod Stewart.

Erik Bevaart

De 40ste gastcolumn voor myfavoritesong.nl, de website voor elke ware popmuziekliefhebber, moet wel iets aparts bevatten. Moet deze dan over de Top 40 gaan, bijvoorbeeld over artiesten die 40 jaar geleden een hit hadden? Had zo maar gekund, maar eerlijk gezegd vind ik 1981 beslist geen topjaar in de geschiedenis van de popmuziek. Nee, liever iets waar mijn hart wél bij ligt en dat is bij de oude nederpop. Hierover heb ik al diverse columns geschreven, o.a. After All Verwarring, Unieke Nederpopprojecten en Dutch Invasion. Dit keer handelt de gastcolumn over bijzondere Nederlandse combi’s. Dit kunnen duetten zijn, maar ook opmerkelijke gastbijdragen.

Twee jazzdrummers die in aanraking met een popgroep kwamen zijn duidelijke voorbeelden: Martin van Duynhoven bij Group 1850, resulterend in de legendarische elpee ‘Paradise Now’ en Han Bennink bij The Ex, een samenwerking die enkele opnamen op cassette opleverde. Het gaat om muzikanten die in een ander genre een samenwerking tegemoet gaan. Onverwachte combi’s. The Tower was dat in 1968 natuurlijk ook, waar Boudewijn de Groot met o.a Eelco Gelling ‘In Your Life’ opnam. Dat hij enkele jaren geleden met George Kooymans en Henny Vrienten onder de naam Vreemde Kostgangers een ensemble ging vormen, is dan voor deze opsomming minder verrassend.

16 andere voorbeelden van bijzondere combi’s uit de Nederpop (maar er zijn er natuurlijk meer):
1. Wibi Soerjadi met Di-rect
‘Blind For You‘ van Di-rect werd in 2005 een hit voor de Haagse band, waar Wibi Soerjadi een belangrijke bijdrage leverde.

2. Herman van Veen met Barry Hay
De leden van Golden Earring hebben allen soloprojecten gemaakt. In 1972 kwam Barry Hay met ‘Only Parrots, Frogs And Angels’, waarop acht eigen nummers van Hay staan. Hij wordt bijgestaan door o.a. Robert Jan Stips, die toen nog deel uitmaakte van Supersister, gitarist Hans Hollestelle en met Herman van Veen als solerend elektrisch violist op ‘Sometimes Three Times‘.

3. Kaz Lux met André Hazes
Om de ultieme wens van André Hazes in te vullen, moest er een blues-cd gemaakt worden. Hazes kreeg die gelegenheid met de plaat ‘Dit Is Wat Ik Wil’. André Hazes had graag blues- en rock ’n roll-zanger willen worden en zingt dit genre vol klassiekers met onder anderen Kaz Lux, Jan Akkerman en Herman Brood. ‘The Thrill Is Gone‘ is natuurlijk vooral bekend van B.B. King. ‘Dit Is Wat Ik Wil’ werd het minst verkochte album van Hazes.

4. Jan Akkerman met Chiel Montagne
Chiel Montagne maakte in 1969 een elpee met teksten die hij opzegt. Deze woorden werden van muziek voorzien door Jan Akkerman.

5. Getty Kaspers met Rick van der Linden en Rein van den Broek
De zangeres werd bekend van Teach-In, maar heeft daarna deel uitgemaakt van de groep Balloon, die naast Kaspers bestond uit Wilma van Diepen en John Gaasbeek. Met deze groep zingt zij op de plaat ‘Cum Laude‘ van het van Ekseption bekende duo, waarop voornamelijk bewerkingen van klassieke nummers staan.

6. Jacqueline Govaert met Armin van Buuren
Het nummer ‘Never Say Never‘ is een originele opname en geen een of andere remix, zoals bijv. Armin van Buurens hit met Racoon. Deze gelden niet als een concrete samenwerking.

7. Herman Brood met Sjef van Oekel
Zo’n combinatie moet wel pret opleveren en dat doet het. De single ‘Nooit Meer Terug Naar Die Rotschool‘ is uit de handel genomen vanwege de allesbehalve pedagogisch verantwoorde boodschap voor de jeugd die dit nummer uitstraalt.
Herman Brood is vaker een samenwerking aangegaan, zoals hij met André van Duin een bewerking van de Eddie Floyd-hit ‘634-5789‘ maakte en met Willeke Alberti een remake van ‘Omdat Ik Zoveel Van Je Hou‘.

8. Gerard Joling met Herman Brood
Ter gelegenheid van Herman Broods 50ste verjaardag is ’50 The Soundtrack’ verschenen, waarop Herman Brood meerdere duetten doet. Met bijdragen van o.a. Nina Hagen, Dick Dale, Henny Vrienten, Jules Deelder, André Hazes en Trijntje Oosterhuis. Een wat afwijkende in deze is ‘Forever‘ die Brood samen met Gerard Joling doet.

9. Henk Westbroek met metalband Goddess of Desire.
De Nederlandse metalband G.O.D. oftewel Goddess of Desire heeft enkele parodieën opgenomen, waaronder ‘Sinterklaas (Wie Kent Hem Niet)’ als ‘Satanklaas‘. Hieraan werkte Henk Westbroek mee.

10. Junkie XL met Anouk
‘Between The Walls‘ uit 2004 was een zeer bescheiden succes voor Anouk met Junkie XL. Hoogste plek in de Top 40 werd de 35ste, waar ze later dat jaar een grote hit zou scoren met ‘Girl’.

11. Floor Jansen met Henk Poort
Voor het succesvolle televisieprogramma Beste Zangers gold het duet van de zangeres van de Finse band Nightwish Floor Jansen met de operazanger Henk Poort ‘The Phantom of the Opera‘ als een hoogtepunt in 2019.

12. Ton Sijbrands met Jaap Dekker
Boogie woogie pianist Jaap Dekker heeft eind 1972 een hit gescoord met ‘In Een Groen, Groen Knollenland’ en in 1974 wordt de elpee ‘Honky Tonk Train Blues’ opgenomen met daarop het nummer ‘Harlem Souvenir‘. De toenmalig wereldkampioen dammen Ton Sijbrands blijkt op dit korte nummer verdienstelijk gitaar te kunnen spelen. Dekker liet zich doorgaans omringen door goede gitaristen. Op de elpee ‘Set Points’ speelt Jan de Hont en op ‘Dekker Plays Domino’ speelt de 20-jarige Adje van den Berg gitaar, nog in het prille begin van een imposante loopbaan.

13. Danny Vera met André van Duin
Het nummer ‘Voor Altijd‘ is een liefdevolle ode van André van Duin aan zijn in 2020 overleden man. De muziek werd geschreven door o.a. Danny Vera en Sven Figee en het werd voor het eerst opgevoerd tijdens het programma Matthijs Gaat Door.
Even tussendoor een vraagje: welke artiest, die in het voorprogramma van The Rolling Stones gestaan heeft, die nummers gecoverd heeft van o.a. Leonard Cohen en The Everly Brothers, heeft zowel met de populairste hedendaagse rockzanger als populairste overleden rockzanger van Nederland opnamen gemaakt? Niet vanzelfsprekend dat men direct uitkomt op André van Duin.

14. Zangeres Zonder Naam met Normaal
Dat de cover van Bill Haleys klassieker ‘Rock Around The Clock‘ door een zeer bijzondere combinatie opgenomen is, is wel duidelijk. Zie hier een aparte opname.

15. Helloïse met The Star Sisters
Het Los Vast Kuipspektakel in 1986 bood ook een merkwaardige combi, waar ‘I Wanna Know What Love Is‘ van Foreigner ten gehore werd gebracht.

16. Supersister met Los Alegres
Onder de naam Sweet Okay Supersister werd in 1974 een soort vervolg van Supersister gestart door Robert Jan Stips en Sacha van Geest. Er werd zelfs een single opgenomen met de steelband Los Alegres. ‘Coconut Woman‘, dat op plek 15 van de Top 40 belandde. Samen met ‘Here Comes The Doctor’ staat dit ook op de elpee Spiral Staircase.

Heb je een goed voorbeeld om dit lijstje aan te vullen, laat het weten aan myfavoritesong.nl. We willen het graag aanvullen. Doe je best en meld het ons.

Erik Bevaart

Background Vocals op de voorgrond

Achtergrondkoortjes kunnen medebepalend voor het succes van een song zijn. Waar Ray Charles the Raelettes had, hadden Ike & Tina Turner the Ikettes en huurde Elvis niet voor niets The Sweet Inspirations in. Mijn interesse gaat uit naar achtergrondzangeressen. Degenen die hun talent benut hebben in dienst van een ander. Degenen die niet zozeer op de voorgrond wilden staan of zelf nummers wilden schrijven. Degenen die zowel in de studio als live continu top waren.

Waardering in docu
In 2013 verscheen de Amerikaanse documentaire film ‘20 Feet from Stardom‘, die handelt over achtergrondzangeressen, wier leven vaak in de schaduw van een wereldartiest staat, maar hun aandeel in de muziek cruciaal is. Een geslaagde docu, want deze is bekroond met een Oscar voor beste documentaire en een Grammy Award voor beste muziekfilm. De hoofdrolspelers zijn Darlene Love, Judith Hill, Gloria Jones, Tata Vega, Merry Clayton, Claudia Lennear en Lisa Fischer. De drie laatstgenoemden zijn zeker voor Rolling Stones-fans geen onbekenden. Merry Clayton is de zangeres van de Stones-klassieker ‘Gimme Shelter’, die zij later ook solo heeft opgenomen; dit werd een bescheiden hit in de VS. ‘Brown Sugar’ is gebaseerd op Claudia Lennear en Lisa Fischer is jaren achtergrondzangeres bij Mick en consorten geweest, maar was in 1991 ook succesvol met de in Amerika grote R&B-hit ‘How Can I Ease The Pain’, waarmee zij een Grammy Award won. Er is een filmpje te zien waar Merry Clayton en Lisa Fischer ‘Gimme Shelter‘ met elkaar zingen. Merry Clayton is nog een Raelette geweest en Claudia Lennear een Ikette.

Klassiekers
The Sweet Inspirations hebben meer dan 1000 optredens met Elvis gedaan en hadden onder meer Cissy Houston in hun gelederen. Dit gezelschap had bovendien een eigen carrière en heeft meerdere albums gemaakt. In een dienende rol speelden zij op klassiekers, op beroemde albums als ‘Electric Ladyland’ van Jimi Hendrix en  ‘Dusty in Memphis’ van Dusty Springfield, Tevens waren ze het begeleidingskoortje in de film Grease met de gelijknamige monsterhit.

Interviews
Mick Jagger, Sting, Bruce Springsteen, Bette Midler en Stevie Wonder worden in de documentaire geïnterviewd. ‘Oooees’ en ‘aaaahhs’ zingen is best leuk voor een poosje, maar ik zou het niet mijn hele leven willen doen.’, aldus Mick Jagger.
De soundtrack begint met Lou Reed’s ‘Walk On A Wild Side’, waar het koortje gedaan wordt door Thunderthighs. Deze dames leverden een paar jaar later  ook hun bijdrage aan het in Wales opgenomen album ‘Nobody Can Wait Forever’ van Alquin. Op ‘Darling Superstar‘ is hun bijdrage essentieel al zingen zij in herhaling slechts de twee woorden van de songtitel.
Van de genoemde zangeressen hebben buiten Lisa Fischer ook Darlene Love en Gloria Jones wel meer dan alleen achtergrondkoortjes gedaan. Waar Gloria Jones nog bekendheid zou genieten van o.a. T-Rex -zij had een relatie met Marc Bolan- zal zij ook geassocieerd blijven met het nummer ‘Tainted Love‘, dat zij al in 1964 opnam.

Onbekende platen: gospel en funky
Een zangeres die niet in de film voorkomt, is de in 2018 overleden Jeanie Greene. Ze is bekend van haar werk met Elvis, Leo Sayer en The Concert For Bangla Desh. Ze heeft veel opnamen gemaakt in de Muscle Shoals FAME Studio, waarvan het in 1966 opgenomen ‘Don’t Make Me Hate Loving You‘ de moeite van het luisteren waard is.
Haar enige, echter vrij onbekend gebleven, solo-elpee ‘Mary Called Jeanie Greene’ is in 1971 op het label Elektra uitgekomen en te vinden op YouTube. Met een mix van rock en gospel (maar ook met country-invloeden) is te horen dat zij goed kon zingen en piano spelen. Claudia Lennear, die ook nog deel uitgemaakt heeft van Leon Russell & The Shelter People, doet overigens mee in het achtergrondkoortje. Ook Claudia Lennear heeft maar één solo-elpee gemaakt, ‘Phew!’ en deed dit in samenwerking met Allen Toussaint. Haar uitvoering van het van Lee Dorsey en Don Covay bekende ‘Everything I Do Gonna Be Funky‘ is Funky met een hoofdletter. Marlin Greene, de man van Jeanie, is trouwens één van de gitaristen op ‘Phew!’, waaraan ook o.a. Ry Cooder zijn medewerking verleent. Misschien zijn de zangeressen niet bekend, maar ze worden beslist wel gewaardeerd.

Erik Bevaart

After All Verwarring

Dat bandnamen wel eens op elkaar lijken en zodoende door elkaar gehaald kunnen worden, is heel menselijk. Zo is zangeres Shirley (‘It’s Me’) beslist niet dezelfde als van ‘Shame, Shame, Shame’. Extra oplettendheid is geboden bij verschillende bands die over dezelfde naam beschikken. Van The Scorpions is die mogelijke verwarring algemeen bekend. Immers is de groep van ‘Hello Josephine’ niet dezelfde als van ‘Wind Of Change’, respectievelijk uit Engeland en Duitsland afkomstig. Het geldt voor meer artiesten variërend van Sonny Boy Williamson tot Nirvana. Ook Nederlandse bands hebben soms een naamgenoot: The Outsiders, Shoes, Free, Diesel, Cake en Blue Murder, om er eens zes te noemen.

In Nederland kennen we natuurlijk ook verwarring als het om Tower gaat. The Tower is de band van Boudewijn de Groot die Engelstalig zingt (‘In Your Life’) en Tower is de groep van zangeres Marian Pijnaker (‘See You Tonight’). Verwarring kan mogelijk ontstaan bij Free, de Rotterdamse soulband (‘Keep In Touch’) en de Engelse rockers (‘All Right Now’), al wordt de Nederlandse band aangeduid als The Free. Ook bij The Shoes, de groep van de gebroeders Versteegen, staat The er steevast bij, terwijl die van de Amerikaanse gebroeders Murphy zonder lidwoord is.

Voor andere genoemde Nederlandse bands, The Outsiders, Cake, Diesel en Blue Murder, geldt dat er dus ook een enigszins bekende naamgenoot is. Blue Murder heeft hier zelf invloed op gehad door de naam te verkopen. De Haarlemse reggaegroep Cake mag dan geen hit hebben gescoord, hun Amerikaanse naamgenoten zouden meer succes boeken. Ook Diesel (‘Sausolito Summernight’) blijkt een Australische en Franse naamgenoot te hebben, die in eigen land succesvol waren, echter in Nederland nauwelijks bekendheid kregen. Van The Outsiders blijken drie varianten te zijn: afkomstig uit Nederland, Amerika en Engeland, respectievelijk die van zanger Wally Tax, van Sonny Geraci en Adrian Borland. Alle drie bands hebben hun plek in de pophistorie verdiend.

Minder bekend is wellicht de groep After All uit Enschede. Deze heeft enkele singletjes gemaakt bij Negram en is niet landelijk doorgebroken, maar heeft wel platen uitgebracht op Reprise. Hun bewerking van Wilson Pickett’s ‘If You Need Me‘ stond echter begin 1974 wel wekenlang op de eerste plek in Zuid-Afrika. Geen van hun nummers wist in Nederland de Top 40 te halen, waaronder ‘Tupolev’ dat overigens geschreven is door Ilja Gort. Zanger Gerrit Trip zou met Teach In meer succes boeken, al was natuurlijk zangeres Getty Kaspers het boegbeeld. Tegenwoordig staat Trip bekend als de ‘Overijsselse Joe Cocker’. Vandaag de dag is er een Belgische death metalband met de naam After All, maar in 1969 heeft de zeer muzikale Amerikaanse band After All één elpee gemaakt, die het predicaat ‘collector’s item’ verdient gezien de bedragen die Discogs eraan verbindt. Dan is YouTube maar weer eens een uitkomst. De band heeft maar kort bestaan.

Er is niets mis met de naam After All, maar is het toeval dat het nummer ‘After All’ van The Shoes de eerste single was van de groep die -na 13 achtereenvolgende hits- niet in de top 40 terecht kwam?

Tot slot, after all… een vrij onbekend, maar vermeldenswaardig voorbeeld waar naamsverwarring bij zou kunnen ontstaan, is met Ypsilon, de Pijnackerse band die in 1972 voor Negram een instrumentale single opnam, en de Griekse band die in 1977 het eigenzinnige ‘Day Of The Dove‘ uitbracht. De verwarring zal waarschijnlijk niet zo snel ontstaan, want onbekend maakt helaas onbemind. Het gaat immers niet om kwantiteit, maar om kwaliteit. Voor de fijnproevers dus!

Erik Bevaart

Wonderful World

Op 6 juli 1971 overleed Louis Armstrong aan een hartaanval, 50 jaar geleden. Voor wie niet bekend is met deze jazzmuzikant, is het belangrijk om te beseffen dat hij één van de beroemdste en succesvolste jazzmuzikanten ter wereld is geweest, die niet alleen veel platen gemaakt heeft, maar ook in bekende films gespeeld heeft. Een artiest die alle werelddelen bezocht (ook meerdere optredens in Nederland deed), overal geliefd was en wiens bijnaam Satchmo, een afkorting van satchelmouth (buidelmond), ook op zijn graf prijkt.

De klap van Armstrongs overlijden zal vooral hard aangekomen zijn in de kringen van jazzliefhebbers, want popliefhebbers moesten nog bijkomen van de plotseling dood van The Doors-zanger Jim Morrison, die op 3 juli in Parijs dood in bad aangetroffen werd. Waar de carrière van Jim Morrison zodoende na amper vijf jaar ophield, duurde die van Louis Armstrong aanzienlijk langer, totaal zo’n 50 jaar.

Beiden hebben een nalatenschap, dat uit meer bestaat dan songs die eeuwigheidswaarde hebben. Voor Louis Armstrong geldt dat hij door zijn charisma geassocieerd wordt met blijdschap, waar echter voor Jim Morrison vooral de Club van 27 is gaan overheersen. Diens graf op de begraafplaats ‘Père-Lachaise’.geldt als een soort bedevaartsoord. Eén van de weinige overeenkomsten tussen Armstrong en Morrison is dat ze beiden kort in Parijs gewoond hebben en dat zij in 1967 een zeer grote hit hadden: The Doors met ‘Light My Fire‘ en Louis Armstrong met ‘What A Wonderful World‘. Er zijn vooral grote verschillen in beider levensloop én muzikale ontwikkeling, dat dit geen zin heeft om stuk voor stuk op te sommen.

Van Armstrong is wellicht niet algemeen bekend dat hij als 11-jarig jochie opgepakt werd wegens wapenbezit en anderhalf jaar in een opvoedtehuis geplaatst werd. Die tijd is niet verloren geweest; hij kreeg er muziekles. Een uiteindelijk succesverhaal in deze wonderful world van een jochie dat bij z’n moeder en oma opgroeide in de wijk Battlefield in New Orleans en op zijn 17de trouwde met een prostituee. Overigens is hij drie maal gescheiden. Zijn tweede vrouw was Lillian Hardin, een pianist/zangeres, die o.a. het nummer ‘Bad Boy’ onder de titel ‘Brown Gal‘ in 1936 schreef en opnam. ‘Bad Boy‘ werd een hit voor The Jive Bombers en is ook gecoverd door o.a Ringo Starr en Mink DeVille. Zij overleed overigens enkele weken na Armstrong, nadat ze tijdens een herdenkingsconcert voor Louis Armstrong op televisie achter de piano in elkaar stortte.

Met de beroemdste mensen uit de vorige eeuw is er met Satchmo een connectie, variërend van Billie Holiday, Mae West, president Kennedy, dr. Martin Luther King tot Paus Paulus VI.

In het boek 55 Verrassende Verzamelelpees wordt de elpee ‘All Star Festival’ besproken, dat begint met het nummer ‘Lazy River‘ van Louis Armstrong samen met Bing Crosby. Deze plaat voor Unicef stamt uit 1963, een jaar dus voor de British Invasion. In het boek wordt opgemerkt dat men de artiesten (op de plaat een sterrenparade genoemd met o.a. Doris Day en Nat ‘King’ Cole) sindsdien nagenoeg niet meer in de hitlijsten aantreft. Louis Armstrong echter wist The Beatles na 14 weken van de eerste plek in Amerika af te stoten met ‘Hello Dolly!‘. Deze hit zou hij opnieuw opnemen met Barbra Streisand in 1969 voor de film met gelijknamige titel. Wat enigszins in de vergetelheid is geraakt, is dat Armstrong voordat hij zijn eigen band had met blueszangeressen als Ma Rainey, Sippie Wallace en Maggie Jones opnamen gemaakt heeft.

Waar ‘Hello Dolly!’ en ‘What A Wonderful World’ niet door Satchmo geschreven zijn, geldt dit wel voor het veel gecoverde ‘Someday You’ll Be Sorry‘ uit 1947. Zangeres Gunhild Carling coverde dit in 2006 en ook Charlie Watts bracht het op zijn album Long Ago & Far Away uit 1996, waar Bernard Fowler het zingt.

Wat ten onrechte vaak vergeten wordt is dat Armstrong ook een vreedzame strijder tegen rassenongelijkheid was. Zo haalde een quote van hem de wereldpers: “They would beat Jesus if he was black and marched” en weigerde hij na de moord op dr. Martin Luther King op te treden bij de Oscar-uitreiking, die zodoende verschoven werd. ‘What A Wonderful World’ is absoluut een klassieker met eeuwigheidswaarde.

Erik Bevaart

Stunt of stuntelig?

Publiciteitsstunts, hypes, bluf en opklopperij…ook dat is onderdeel van de muziekentertainment. Het schijnt erbij te horen. Wat mij betreft verdienen drie voorbeelden met een Nederlandse connectie speciale aandacht. Op 5 juni 1966 is het 55 jaar geleden dat er een legendarisch stunt plaatsvond bij de Pier. In Scheveningen. Platenmaatschappij Phonogram had die stunt bedacht voor Q65 ter gelegenheid van de promotie van hun tweede single ‘The Life I Live’. De Haagse groep zou met een bootje naar Engeland varen en zelfs een optreden doen in Engeland, de bakermat van de beat! Dit kon echter niet doorgaan, omdat er geen werkvergunning geregeld was. Hoe knullig. Er werd zogenaamd met een rubberbootje uit Engeland terug gevaren. De werkelijkheid was dat de band per motorboot gekomen was en alleen het laatste stukje in het rubberbootje deed. Radio Veronica, toen nog zendpiraat, maakte van die boottocht echter een enorme hype. Zodoende werd de groep op het strand opgewacht door minimaal 10.000 man. Wikipedia spreekt zelfs van 30 000 mensen. Een min of meer toevallig succes: ‘The Life I Live’ werd een grote hit en is inmiddels een vaste waarde in de Top 2000.

Een andere zeer bijzondere hype vond plaats in 1970. Brinsley Schwarz zal – ongewild – deel uit blijven maken van één van de grootste fiasco’s in de muziekindustrie. Hun manager had een stunt bedacht, namelijk dat de nog onbekende groep in april 1970 als voorprogramma van Van Morrison in New York zou spelen en de 120 belangrijkste Britse journalisten vanuit Engeland zouden worden overgevlogen. Uniek, echter verliep dit bepaald niet voorspoedig. De band ondervond problemen met visa en kwam maar net op tijd aan, terwijl het vliegtuig met journalisten urenlang vertraging opliep en zij deze ongeplande tijd benutten in de bar. Veelal vermoeid en dronken zagen zij de groep, die niet eens op hun eigen installatie kon spelen. Het kwam de recensies niet ten goede. Een mislukte hype. Hun roadie zou later wél veel succes hebben: Elvis Costello. Het zat de band niet mee. Ook de soundtrack ‘Paradiso Live’, waar de band met o.a. Canned Heat en Brainbox staat, werd geen succes, daar de film niet eens in roulatie is geweest.

Beide hypes staan beschreven in het kleurrijke boek 55 Verrassende Verzamelelpees. Van geheel andere orde valt als stunt te noemen om Brian Wilson weer productief te krijgen. The Beach Boys zaten in 1972 in een creatieve impasse, dat alles te maken had met de geestestoestand van Brian Wilson. Manager Jack Rieley meende dat een andere omgeving en rust in Nederland dit ten goede zou komen. Er werd een studio gevonden in Baambrugge, echter blijkt al snel dat de mogelijkheden niet toereikend waren en er allerlei apparatuur overgevlogen moest worden. Of de missie geslaagd is? Uiteindelijk zou Brian Wilson maar twee nummers aanleveren voor de elpee ‘Holland’. En de hit van het album, het door Blondie Chaplin gezongen ‘Sail On, Sailor’ is in Amerika opgenomen. in Nederland werd dit pakkende nummer echter geen hit.

De hit ging ook bij muzikanten niet onopgemerkt voorbij. Gitarist Steve Hunter covert het op zijn debuut soloelpee ‘Swept Away’ in 1977. The Beach Boys spelen het ter gelegenheid van hun 25-jarig bestaan in 1986 met Ray Charles.

Het is het enige nummer van de elpee ‘Holland’ dat veelvuldig gecoverd is en het nummer lijkt in de loop der jaren aan invloed te winnen. Golden Earring speelt het op hun coverplaat ‘Love Sweat’ (uit 1995) en Lulu zingt het in duet met Sting (2002). Ook wordt de Beach Boys-versie gebruikt in Martin Scorsese’s misdaadfilm ‘The Departed’ uit 2006.

Het album was -in verhouding tot andere Beach Boys-elpees- geen commercieel succes, maar kreeg later veel waardering. Zo rangschikte Elvis Costello het album als één van zijn favoriete platen aller tijden.

Ongetwijfeld zijn er meer voorbeelden van al dan niet geslaagde hypes of stunts te vinden. Er zit eigenlijk altijd een mooi verhaal aan vast.

Erik Bevaart

Erg goed of één van de beste volstaat

De beste gitarist? De beste drummer? De beste zanger? Het klinkt leuk, maar in de praktijk bestaat deze niet. Muziek is geen wedstrijd, het is immers geen sport. Toch komt het vaak voorbij. ‘Beste’ duidt dat er niets beters is. Dat kan natuurlijk, maar er kunnen er veel even goed zijn. Een buitengewoon populair televisieprogramma is getiteld Beste Zangers. Hier is echter geen sprake van competitie. In iedere aflevering staat namelijk één zanger(es) centraal, die voor ieder ander een lied uitgekozen heeft om te zingen. Er hebben inmiddels al zo’n 100 artiesten meegedaan en het doel is ook niet om de beste aan te duiden. Dat programma bracht al enkele verrassingen. Zo werd Floor Jansen, zangeres van Nightwish, dé verrassing van 2019. Zij deed o.a. het nummer ‘Winner‘, dat Tim Akkerman voor zijn gehandicapte broer schreef en opgenomen heeft voor zijn album ‘Lions Don’t Cry’. Mijn bezwaar tegen het betitelen van ‘de beste’ ontstaat pas bij ranking. 

Het meest ultieme voorbeeld in mijn beleving is 100 Greatest Drummers Of All Time van het toonaangevende magazine Rolling Stone uit 2016, waar de drummers Charlie Watts en Ringo Starr beduidend hoger staan dan Billy Cobham en Dennis Chambers. Geen drummer die dit serieus kan nemen. Het is al moeilijk om bepaalde stijlen met elkaar te vergelijken, aangezien jazz, rock en funk drie duidelijk stromingen zijn die elk hun specifieke vaardigheden vereisen. En dan de lijst van afwezigen: degenen die buiten die 100 vallen. Metalliefhebbers missen wellicht Nicko McBrain, fusionliefhebbers Dave Weckl, jazzfreaks zullen zich verbazen dat Art Blakey ontbreekt, terwijl oude rockers tevergeefs naar Carl Palmer zullen zoeken, aangezien zij  wel Mick Fleetwood tegenkomen. Wie de lijst zelf bekijkt, zal zien dat er opmerkelijk weinig fusiondrummers te vinden zijn, tenzij deze ook in bekende popgroepen gespeeld hebben. Dat is echter een keuze. Het is een smaak- en gevoelskwestie, want welke objectieve criteria zijn er aan te leggen en vervolgens: hoe kan je die meten? Nu lijkt het magazine enige relativering te kennen: ‘If you want to throw a cymbal at us, please do so in the comments section’. Een populariteitspoll had logischer geweest.

Van geheel andere orde is het boek ‘1000 Great Guitarists’ van Hugh Gregory uit 1994. Dit behoort tot mijn favoriete muziekboeken, omdat dit gewoon alfabetisch de belangrijkste gitaristen in allerlei stijlen weergeeft van Duane Allman tot Frank Zappa en niet alleen uit de rockscene, maar ook stijliconen als Django Reinhardt, Wes Montgomery, Chet Atkins, Chuck Berry. B.B.King, Bert Jansch, Jimi Hendrix en Yngwie Malmsteen. En van Dick Dale tot J.J.Cale. Dat de enige vermelde Nederlandse gitaristen Jan Akkerman en Adje Vandenberg zijn, wekt geen verbazing. Enige internationale bekendheid is wel een vereiste. Het neemt niet weg dat ik af en toe glimlach bij bepaalde keuzes. Zo staan John Mayall en Elvis Costello ook in deze lijst.

Ook al is het getal 1000 imposant, er vallen altijd enkele giganten buiten de boot, waaronder uiteenlopende virtuozen als Tommy Emmanuel en John Petrucci of een stylist als Egberto Gismonti. Uiteraard gaat het om wie er wél in plaats van niet instaan. En er worden heel veel minder bekende gitaristen niet vergeten, zoals James ‘Blood’ Ulmer of Lenny Breau. Bij elke minibiografie staan ook het type gitaar vermeld en de tracks waar zijn/haar kwaliteiten goed tot uiting komen. Dit boek heeft de vorig jaar overleden (studio)gitarist Pete Carr er niet instaan; dit vind ik jammer, maar je kunt nu eenmaal niet compleet zijn. In het boek 55 Verrassende Verzamelelpees wordt hij echter niet vergeten. Wie zijn klasse wil horen, raad ik aan om Pete Carr in zijn lange, live in de studio, versie van ‘Knockin’ On Heaven’s Door‘ te beluisteren, afkomstig van één van zijn weinige solo-elpees: ‘Multiple Flash’. Wat mij betreft kan men dus volstaan met ‘erg goed of één van de beste’, want dat is altijd op zich al een eervolle vermelding en een heldere aanduiding in kwaliteit.

Erik Bevaart

Rainy Day

Wanneer je denkt aan opvallende platenhoezen zal vroeg of laat ‘Electric Ladyland’ genoemd worden. De Britse persing wel te verstaan. Jimi Hendrix was er zelf niet gelukkig mee, maar zo’n controversiële hoes was natuurlijk wel opzienbarend. De muziek was dat zeker ook. Jimi Hendrix’ derde (en eigenlijk laatste elpee tijdens zijn leven) leverde meerdere hits op: ‘Burning Of The Midnight Lamp’, ‘All Along The Watchtower’, ‘Crosstown Traffic’ en ‘Voodoo Chile’. Op het laatstgenoemde nummer speelt  Steve Winwood orgel.

Om een of andere reden heb ik ‘Rainy Day, Dream Away‘ altijd al een intrigerend nummer gevonden. Waardoor? Wellicht door het inventieve gitaarspel van Hendrix. Misschien ook door de zeer aanwezige inbreng van orgel en saxofoon (immers niet afkomstig van The Experience). Respectievelijk Mike Finnigan en Freddie Smith zijn medebepalend voor het bijzondere van ‘Rainy Day, Dream Away’. Evenals congaspeler Larry Faucette zijn zij afkomstig uit de zevenmansformatie The Serfs, die toen nog geen album hadden opgenomen. In 1969 zouden zij hun enige elpee afleveren: ’The Early Bird Café’. Een mix van soul, rock met een vleugje jazz en bevat twee covers van grote hits: Dylans ‘Like A Rolling Stone’ en ‘I’m A Man’, voornamelijk bekend in de uitvoering van de Spencer Davis Group en Chicago.

Mike Finnigans carrière zou nog een lang vervolg krijgen en behelst een samenwerking op platen van o.a. Crosby, Stills, Nash & Young, Bonnie Raitt en Tracy Chapman.

Van de in 2020 overleden gitarist/zanger Lane Tietgen verliep zijn loopbaan geheel anders. Pas 40 jaar na de elpee van The Serfs zou hij opnieuw een plaat opnemen. In 2009 verscheen een soloplaat met als titel ‘Wheel Of Fortune‘, die nauwelijks aandacht verkreeg. Zijn lange afwezigheid in de studio wekt toch enigszins verbazing, omdat enkele songs van hem in de loop der jaren zijn opgenomen door o.a. Manfred Mann’s Earth Band (‘Martha’s Madman’ en ‘Captain Bobby Stout’) en Ringo Starr speelt ‘Red and Black Blues’ op zijn album ‘Stop And Smell The Roses’ in 1981.

Zo onbekend als Lane Tietgen gebleven mag zijn, toch is hij op tenminste één muzikant van grote invloed geweest: John Mellencamp. In 2017 heeft Mellencamp ‘Early Bird Café‘, de titelsong van de enige elpee van The Serfs, opgenomen voor het album ‘Sad Clowns & Hillbillies’. Aan dit album werkt ook Carlene Carter mee. Mellencamp verklaart in een interview: “I related to that song ever since I was like 17 years old. I’ve been playing it for 40 years, so we’re making this record and I just finally….because the guys in the band have heard me play it a hundred times, I said, ‘Lets just cut ‘Early Bird Café. And so that’s what we did”.

Al zijn The Serfs niet bekend geworden, zij hebben wel degelijk hun sporen in de muziekgeschiedenis verdiend.

Erik Bevaart

Onverenigbare genres

Zo af en toe denk ik weer eens aan… Blodwyn Pig. Misschien niet bekend, maar de eerste twee elpees hebben opvallende hoezen. De hoes van ‘Ahead Rings Out’ vind ik niet zo zeer mooi, maar wel grappig. De tweede, ‘Getting To This’, heeft iets sympathieks: de band straalt plezier uit voor een klein aandachtig publiek. Die eerste elpee kocht ik ooit tweedehands bij Haddock in Rotterdam, waar toen nog Leo Schelvis de scepter zwaaide. In het boek 55 Verrassende Verzamelelpees kwam ik de band weer eens tegen op de verzamelelpee ‘Bumpers’. Op deze dubbelaar van het label Island staan bekende bands als Traffic, Mott The Hoople, Free, Spooky Tooth en Jethro Tull. Dan is Blodwyn Pig beduidend minder succesvol geweest. Gebrek aan kwaliteit? Nee, de verklaring hiervoor ligt genuanceerder. Blodwyn Pig-bandleider Mick Abrahams was afkomstig uit Jethro Tull en is opgestapt na hun debuutelpee ‘This Was’. Overigens zelden zo’n merkwaardige titel van een debuutelpee gezien als ‘This Was’. 

Waar Mick Abrahams meer bluesinvloeden wilde, ging fluitist Ian Anderson een andere koers varen (met invloeden uit de klassieke muziek). Abrahams werd vervangen door Tony Iommi, die na een blauwe maandag al weer vervangen werd door Martin Lancelot Barre. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit betere gitaristen zijn dan Abrahams. Martin Lancelot Barre wordt geroemd door vakbroeders als Ritchie Blackmore en Mark Knopfler.

Dat Blodwyn Pig niet echt doorgebroken is, is vermoedelijk te verklaren, denk ik, met het volgende. De koers die Mick Abrahams wilde varen was grotendeels de stijl van Jethro Tull met in plaats van de dwarsfluit een hoofdrol voor de saxofoon. Echter, met ruimte voor bluesy invloeden, een soort progbluesrock. Voor progressive rock liefhebbers is de blues te simpel en voor de bluesliefhebbers is het saxofoonspel van Jack Lancaster te gecompliceerd. Onverenigbare genres. Op beide genoemde platen staat een bluesy nummer, waar ik graag de aandacht op vestig: ‘Dear Jill‘ en ‘Toys‘. Mick Abrahams is beslist een zeer verdienstelijk slidegitarist en op YouTube is zo’n prima en uniek (!) voorbeeld te vinden met het nummer ‘North By NorthWest‘.

Na hun korte bestaan met twee albums in 1969 en 1970 namen in de in 1993 heropgerichte Blodwyn Pig o.a. voormalig Jethro Tull-drummer Clive Bunker en Colosseum-saxofonist Dick Heckstall-Smith plaats. Voor progbluesrock was én is niet veel belangstelling. Jethro Tull daarentegen bleef een grote schare fans behouden. Een blunder (iets anders kan je het toch niet noemen?) zorgde ervoor dat deze band in 1989 de eerste Grammy Award voor Hard Rock/Metal Performance won ten koste van andere genomineerden Metallica en AC/DC. De organisatie NARAS zag de fout in en maakt sindsdien onderscheid in hardrock en heavy metal.

Jack Lancaster is als studiomuzikant gewaardeerd en zou zijn sporen ruimschoots verdienen. In 1979 maakte hij met Rick van der Linden het album ‘Wild Connection’ en in 1987 ‘Skinningrove Bay’ met daarop o.a. Gary Moore, Phil Collins, Rod Argent en wederom Rick van der Linden.

In 2015 maakte Abrahams een blueselpee met als titel Revived. Hij wordt hier bijgestaan door niemand minder dan o.a. Bernie Marsden en Bill Wyman. Ook laatstgenoemde is niet vies van een beetje blues.

Erik Bevaart

Unieke Nederpop Projecten 
Wat heeft Harry Mulisch te maken met popmuziek? Ad Visser zal deze vraag moeiteloos kunnen beantwoorden. Visser was verantwoordelijk voor één van de meest volstrekt unieke projecten in de muziekentertainment: de elpee ‘Zing Je Moerstaal’. In het boek 55 Verrassende Verzamelelpees wordt helder uitgelegd waarom dit zo’n bijzondere plaat is.

Er zijn ten minste zes redenen hiervoor, te weten:
1. De elpee werd uitgegeven ter gelegenheid van de Boekenweek 1976.
2. Er is niet alleen een bestelnummer voor de platenindustrie, ook voor de boekhandel is er een nummer: ISBN 90 70066 149.
3. Niet eerder is er een gelijksoortige samenwerking geweest tussen Nederlandse popartiesten en schrijvers.
4. De artiesten hebben allen hits op hun naam staan, maar toch is er maar één hit op dit album te vinden (‘Terug Naar De Kust‘).
5. De 12 nummers zijn speciaal voor deze verzamelelpee opgenomen.
6. Voor de hoes zijn kosten noch moeite gespaard in schril contrast met veel andere hoezen van verzamelelpees.

Een andere reden is dat bands die normaliter Engelstalig zingen, zoals Lucifer en Earth & Fire, zich in hun moedertaal laten horen. Dat geldt ook voor Kayak, die de door Harry Mulisch geschreven tekst ‘Boezem’ van muziek voorziet. Een Amsterdam/Rotterdam combinatie van Focus met een tekst van Jules Deelder resulteert in het opmerkelijke ‘Avondrood‘.

Het project ‘Zing Je Moerstaal’ is een zeer origineel idee van Ad Visser, die zich met alles heeft beziggehouden. Dat is bepaald niet weinig. “Twee totaal verschillende werelden en opvattingen laten matchen en vervolgens als dat klikte met alle uitgeverijen en platenmaatschappijen per artiest en per schrijver onderhandelen om ze beschikbaar te krijgen”, zo liet Visser onlangs weten. O ja, Harry Mulisch en popmuziek…ook met Henny Vrienten ligt er nog een connectie, zo blijkt uit het boek 55 Verrassende Verzamelelpees.

Een ander volstrekt uniek project in de Nederlandse muziekentertainment is de Musicians Union Band. Dit was in 1971 een gelegenheidsstudioband o.l.v. Hans Vermeulen en Ray Fenwick. Allerlei bekende muzikanten uit Sandy Coast, The Motions, Golden Earring en Tee Set speelden op de gelijknamige dubbelelpee ‘Musicians Union Band’. Robert Jan Stips (Supersister), Beer Klaasse (Q65), Martin van Duynhoven (Group 1850) en Bertus Borgers (Mr. Albert Show) waren van hun toenmalige band de enige.

Waarom het project met 21 muzikanten geen Musicians United Band, maar Musicians Union Band heet, is wellicht vanuit de Engelse inbreng  ontstaan. In Engeland is er al sinds 1893 een muzikantenvakbond. Ray Fenwick werd vergezeld door bassist Dee Murray en Nigel Olsson, die op dat moment ook in de Spencer Davis Group zaten. Nigel ‘Ollie’ Olsson had gedrumd op de eerste elpee van Uriah Heep, maar zou vooral bekendheid krijgen bij Elton John. Eén  nummer staat op de dubbelelpee onder de artiestennaam Holland, nl. ‘Hans Brinker Symphony‘, dat de zevende plek in de Top 40 bereikte. Dit door producer Freddie Haayen geschreven nummer bevat een bewerking van het oude kinderliedje ‘De Uil Zat In De Olmen’. Ongeveer een even groot aantal muzikanten doet alleen op dat nummer mee, waaronder leden van Earth & Fire en Casey & the Pressure Group. Ook de zusjes Paay en de toen pas 16-jarige Anita Meyer doen hierop een vocale bijdrage.

Waarom dan de b-kant van dit singletje, ‘The Silverfleet’, niet op de dubbelelpee terecht gekomen is, is dan niet bekend.

Tot slot: een ander uniek project, een live-opname, mag ook niet ongenoemd blijven: De Haagse Beatnach in 1980. Van dit unieke live-evenement is een prachtig overzicht bewaard gebleven, een dubbelelpee en DVD met daarop live-materiaal van Q65 en de Haagse formatie The Kick, die in de jaren 60 geen plaatopnamen gemaakt heeft. Voor gitarist Hans van Oosterhout eindigde deze reünie in het ziekenhuis na een val van een podium. ‘Hij mieterde van het podium af op een manier die het midden hield tussen de allereerste stagedive en een doodordinaire val’, aldus Karel Kanits, die ooggetuige van deze legendarische optredens was en hier in 55 Verrassende Verzamelelpees, 40 jaar later, ‘verslag’ van heeft gedaan.

Drie bijzondere projecten, die voor herhaling vatbaar zijn. In aangepaste versie uiteraard met andere (jongere generatie) muzikanten. Al moet worden nagegeven dat van ‘Zing Je Moerstaal’ Focus nog steeds optreedt, van de Musicians Union Band Rudy Bennett nog opmerkelijk goed bij stem is en van de Haagse Beatnach Livin’ Blues onder de naam Livin’ Blues Xperience ook nog steeds succes boekt. Anno 2019 en hopelijk in 2021, want we moeten het jaar 2020 voor de cultuursector maar zo snel mogelijk proberen te vergeten!

Erik Bevaart

I believe in tijdloze Dylan-covers

Het megasucces dat Bob Dylan dit jaar behaalde met zijn album ‘Rough And Rowdy Ways’ is vrij uniek. Voor een singer/songwriter als Blake Mills zal zijn bijdrage hieraan resulteren in grotere naamsbekendheid. Het is bij iedereen bekend dat Bob Dylan veel songs geschreven heeft die door anderen vertolkt zijn. Sommige van die covers overstijgen mijns inziens het origineel; dat is natuurlijk een persoonlijke mening -ik ben niet zo dol op ’s mans stem en mondharmonicaspel- maar het valt niet te ontkennen dat bepaalde Dylan-songs in een andere uitvoering bekender zijn geworden, bijv. ‘All Along The Watchtower’ (uitvoering Jimi Hendrix), ‘Mr.Tambourine Man’ (The Byrds), ‘Blowin’In The Wind’ (The Hollies en Stevie Wonder) en ‘Knockin’ On Heaven’s Door’ (zowel hit van Eric Clapton, Guns ‘N Roses als Randy Crawford). ‘Like A Rolling Stone’ echter werd een hit voor de Stones in 1995, maar was in 1965 een grotere hit voor Dylan zelf.

Dylan is al zo lang succesvol, dat vooral duidelijk wordt in het aantal beroemde al vele jaren overleden muzikanten die iets van hem gecoverd hebben, waaronder Sam Cooke, Jimi Hendrix, Janis Joplin en Elvis Presley. Er zijn veel muzikanten geweest die een heel Dylan-album opnemen. Bijv. Joan Baez al in 1966,  gitarist Steve Howe, die zijn zoon Dylan heeft genoemd, bracht in 1999 ‘Portraits Of Bob Dylan’ uit en Bryan Ferry heeft in 2007 een coveralbum getiteld ‘Dylanesque’.

Obscuur zijn wellicht de Friestalige vertolkingen van Dylan-songs, waar ook ‘Rûzjend yn e wyn’ oftewel ‘Blowin’ In The Wind’ door Twarres opgenomen werd. Deze is niet te vinden in twee overzichten van Dylan-covers: List of artists who have covered Bob Dylan songs en covers of Dylan songs.

Ook ontbreekt hier de versie van ‘Masters of War’ in de uitvoering van De Maskers uit 1966, waar Golden Earring met ‘This Wheel’s On Fire’ en ‘Ballad Of A Thin Man’ wel genoemd wordt.

Er zijn meerdere compilaties met uitsluitend Dylan-covers waar veel bekend repertoire op te vinden is. Eén ervan komt later nog ter sprake.

Vanuit pophistorisch besef is Nobelprijswinnaar Bob Dylan in eerste instantie van belang omdat door zijn toedoen de inhoud van de popsongs veranderde. Hij is daadwerkelijk een levende legende, die de Nobelprijs ontvangen heeft. Waren in de beginjaren van de popmuziek ‘Surfin’ USA’ van The Beach Boys en ‘Love Me Do’ van The Beatles de norm (kortom vakantievermaak en tienerliefde) met Dylan kwamen andere, serieuze zaken aan de orde, resulterend in o.a. ‘The Times They Are A-Changing’ en ‘Like A Rolling Stone’. Dylan heeft soms ook mooie quotes voor zijn publiek, ik denk dan zo gauw aan: “wie niet werkt aan zijn geboorte werkt aan zijn dood”. Mooi toch! En natuurlijk waren -voor het eerst- zijn teksten af en toe multi-interpretabel, surrealistisch zelfs.

Ook zeer opmerkelijk is dat Dylan in die bijna 60 jaar nooit echt ‘weg’ is geweest, althans nooit lang. Dat is bijzonder! Sinds zijn doorbraak in 1962 is het bij regelmaat wel eventjes stil rondom zijn persoon en opnamen geweest.

In het boek 55 Verrassende Verzamelelpees wordt melding gemaakt dat Dylan één van de trekpleisters op de Concerts for Bangla Desh was, daar hij al twee jaar niet had opgetreden en dit overigens opnieuw niet zou doen tot 1974.

Is Dylan tijdloos?  Opvallend is dat succes voor Dylan gegarandeerd lijkt als hij het over ‘tijd’ heeft. De single ‘The Times They Are A-Changin’ betekende de eerste notering van Dylan in de singleshitlijsten.

In 2006 maakte hij één van zijn meest succesvolle albums: ‘Modern Times’, in 2001 won hij een Oscar voor het nummer ‘Times Have Changed’ uit de film Wonder Boys, in 1997 maakte hij het succesvolle album ‘Time Out Of Mind’ waardoor hij een Grammy Award ontving.

Mijn nieuwsgierigheid ging in de loop der jaren meer uit naar zijn minder bekende songs én naar de minder bekende uitvoerenden. Het boek 55 Verrassende verzamelelpees heeft nog eens duidelijk gemaakt dat verzamelaars een uitstekende manier is om kennis te maken met iets onverwachts. Muziek blijft voor mij een speurtocht. Zo had ik nooit gehoord van gospelzangeres Dottie Peoples, die op de verzamelaar ‘Gotta Serve Somebody’ het minder bekende Dylan-nummer ‘I Believe In You’ vertolkt. Voor mij het bewijs dat Dylan-songs vooral door anderen vertolkt moeten worden. Zijn eigen versie heeft hij opgenomen voor de elpee ‘Slow Train Coming’, Dylans eerste gospelelpee (uit 1979). Mark Knopfler verleent hieraan medewerking. Voor de die hard fans was het de grootste schok sinds Dylan elektrisch ging spelen. Vergelijk de vier coverversies van Dottie Peoples, Sinead O’Connor, Alison Krauss en Phoebe Snow maar eens met het origineel en oordeel zelf!

Erik Bevaart

De bekendste onbekende

Mijn twee vorige columns gingen over hoe divers men het verwachtingspatroon t.a.v. een muziekboek kan insteken. Het is maar wat je belangrijk vindt of zoekt in een boek, 55 Verrassende Verzamelelpees biedt hierin – naar de mening van de drie schrijvers – heel wat mogelijkheden. Zodoende had de vorige column als invalshoek de in het boek genoemde mondharmonicaspelers, waar eerder ook de relatie tussen radioprogramma’s en verzamelelpees gelegd werd. In dit stukje ligt de focus op de onbekend gebleven artiesten; onbekend, maar wellicht niet onbemind!

Sommige van de 55 geselecteerde verzamelelpees bevatten veel hits, waarvan 14 nr.1 hits een duidelijk voorbeeld is of kennen allemaal bekende artiesten, zoals Dank U! Dit staat in schril contrast met de elpee Stars of the Streets, die bestaat uit live-opnamen uit New York van straatmuzikanten.

Al met al besteedt het boek aandacht aan in Nederland minder bekende bands als Sassafras, The Sunrays, Fishbaugh, Fishbaugh & Zorn, Wally, Fanny en Shampoo, zangers als Mylon LeFevre en Willis Alan Ramsey, zangeressen als Genya Ravan en Eve Moon en een gitarist als David Spinozza.

Het is niet waarschijnlijk dat iemand van alle elf acts platen in huis heeft.

Ik ga niet zitten op de stoel van Kees Bos, de Koning van de Connecties, maar ik denk dat de enige connectie tussen deze elf genoemde acts is dat zij in 2020 opnieuw onder de aandacht gebracht worden aangezien zij deel uitmaken van verzamelelpees, die geselecteerd zijn in het boek 55 Verrassende Verzamelelpees. Kees Bos bedacht eind jaren 80 het concept van popquizvragen met onderling verband, de zogenaamde connecties. In deze gedachtegang bieden sommige van de elf genoemde artiesten een connectie met beroemde artiesten als Elvis, The Beach Boys en The Beatles, zoals dat voor respectievelijk Mylon LeFevre, The Sunrays en David Spinozza geldt. In ‘onbekend’ zit soms toch een bijzonder verhaal. Zo blijkt Sassafras het record in Engeland te hebben van meeste optredens in een jaar. Voor Genya Ravan, die ook zong met de band Ten Wheel Drive, geldt dat zij overlevende is van de Holocaust en voor Willis Alan Ramsey geldt dat hij al 48 jaar (!) laat wachten op zijn opvolgende soloplaat. Zo is Fanny opvallend als eind jaren 60 opgerichte, geheel uit vrouwen bestaande rockband. Alleen al deze onderscheidende feitjes maakt onbekend niet onbemind.

Erik Bevaart

Smoelschuivers

Wanneer vind je een muziekboek goed? Als je favoriete artiesten erin staan wellicht? Indien de invalshoek je nieuwsgierig maakt? Als je veel van het geschrevene herkent? Indien je mag veronderstellen dat er info instaat die niet algemeen bekend is? Wanneer je muzikale tips kan vinden? Een ieder maakt zo zijn eigen afweging hierin. De schrijvers van het boek 55 Verrassende Verzamelelpees hebben getracht aan die bovenstaande vijf criteria te voldoen. Misschien pretentieus, maar naar mijn mening kan het boek die toets behoorlijk goed doorstaan. Het woord ‘verrassend’, dat immers in de titel verankerd ligt, behoort dan uiteraard wel tot uiting te komen. Laat ik dan eens een voorbeeld noemen.

Hoeveel boeken kom je tegen waarin mondharmonicaspelers als John Lagrand, Shakey Sam, John Mayall, Cyril Davies, Billy Boy Arnold, Lester Butler, Stevie Wonder en Charlie McCoy genoemd worden? Aan Johnny Bakker, Sonny Boy Williamson en Sugar Blue wordt zelfs daadwerkelijk met een verhaal aandacht geschonken.

Natuurlijk komen in het boek veel meer artiesten voor die mondharmonica spelen, maar in eerste instantie zanger zijn, denk maar aan o.a. Bob Dylan, Donovan, Ralph McTell, Neil Young, Mick Jagger en John Lennon.

Dat geldt ook voor pianist Rob Hoeke, die in Zweden van Brian Jones voor zijn mondharmonicaspel tips heeft ontvangen. In een interview in het Nederlandse blad Rhythm and Blues in 1965 vertelt Rob Hoeke over zijn ervaringen in Zweden en dat hij in de zomer in ’65 in het voorprogramma speelt van de Rolling Stones, die voor de tweede keer Scandinavië aandoen. ‘Op hun verzoek speelt hij twee keer mee in de Stones en Brian Jones geeft hem de nodige tips voor de ontwikkeling van zijn mondharmonicaspel’, aldus Rhythm and Blues (no.47, jaargang 6, 20 juli 1965). Waarschijnlijk een paar goede tips, want op ‘Margio’, de eerste hit van Rob Hoeke, laat de geboren Haarlemmer horen dat hij dat uitstekend kan.

Er zijn veel hits te noemen met een opvallende mondharmonicasolo en dan zal altijd ‘Room To Move‘ van John Mayall genoemd worden of wellicht ‘What I Like About You‘ van The Romantics. Ook ‘LB Boogie’ van Livin’ Blues is het vermelden waard met de in 2005 overleden fabuleuze smoelschuiver John Lagrand. Voor hem is een ter nagedachtenis uit mondharmonica’s vervaardigd beeld te zien in het onvolprezen Museum RockArt.

The Rolling Stones zijn mede door de expositie in Groningen actueler dan ooit. Dat deze band een grote bijdrage heeft geleverd aan de bekendheid van Sugar Blue is evident. Aan medeschrijvers Marcel Bizarro en Karel Kanits de eer om aan te geven of er bijzondere info over The Rolling Stones geleverd wordt in het boek 55 Verrassende Verzamelelpees. Want volgens mij is dat zeker zo en gebeurt dat al bij bladzijde 10 over de herkomst van de titel Sticky Fingers.

Wie weet laten Marcel en Karel nog hun licht schijnen op Stones-gerelateerde feitjes uit het boek 55 Verrassende Verzamelelpees? Heren zie het als een uitdaging!

Erik Bevaart

Radio en verzamelelpees

Meerdere elpees in het boek 55 Verrassende Verzamelelpees zijn gerelateerd aan de zeezender Radio Veronica en aan bekende radioprogramma’s. Sprekende voorbeelden hiervan zijn ‘Goud van Out’, het bekende programma van ‘mister Veronica’ Rob Out. Op deze compilatie staan allemaal Amerikaanse acts, waaronder de Amerikaanse Outsiders. De opbrengst van deze succesvolle verzamelaar kwam ten goede aan een zwembad voor verstandelijk gehandicapten in Baarn. Ook zo’n commercieel succes is ‘Dank U!’ geweest met allemaal Nederlandse artiesten, waarvan de opbrengst naar twee nierstichtingen ging. Veronica is vaak betrokken geweest bij verzamelaars.

De elpee ‘Veronica Top 20 Hits’ op VIP Records uit 1974 bevat zo’n onverwacht juweeltje, de a capella uitvoering van Neil Youngs ‘After The Goldrush’, dat pas in 1982 op single verscheen. Tussen de vele jaren 60 nummers sowieso ‘een vreemde eend in de bijt’. Het nummer is in zekere zin exemplarisch voor de gekozen selectie van 55 elpees in het boek  55 Verrassende Verzamelelpees. De drie schrijvers zijn zowel op zoek geweest naar onverwachte juweeltjes als naar vreemde eenden in de bijt alsmede naar anekdotes in de pophistorie. wat dat betreft is er over Radio Veronica -ook in dit boek- genoeg te vertellen.

Ook de van Radio Caroline bekende radiopresentator Robbie Dale wordt genoemd in de beschrijving van de elpee ‘How Pink Is That Elephant Over There’. Robbie Dale zong in 1969 zelf Soul Mama. Bepaald geen begenadigd zanger, maar hij krijgt wel een prettige muzikale begeleiding van de Amsterdamse soulgroep Respect, compleet met blazers en achtergrondkoortje. Een hit werd het echter niet. Ook besteedt het boek aandacht aan een andere discjockey, de van o.a. Radio Luxemburg bekende Alan Freeman. Hij is verantwoordelijk voor de compilatie ‘By Invitation Only’, die voor een merkwaardige selectie zorgt met progrock-acts als Yes en Emerson, Lake & Palmer als oude rotten als The Pretty Things en The Rolling Stones. Wat dat betreft is zijn keuze voor The Heavy Metal Kids ook opvallend of op zijn minst merkwaardig te noemen.

De soms onverenigbaar ogende samenstelling is inherent aan een doorsnee verzamelelpee en dat geldt ook voor ‘Los Vast Kuip Spektakel’, waar Herman Brood, Powerplay en Normaal te vinden zijn met Gerard Joling en Anita Meyer.

Het populaire radioprogramma van presentator Jan Rietman met live-opnamen uit de Kuip in 1986 bevat het nummer ‘Here, There and Everywhere’ van Powerplay, dat alleen op deze compilatie staat. Laat dat ook een pluspunt zijn dat aandacht mag krijgen dat verzamelelpees af en toe zodoende al een meerwaarde hebben!

Producer, niet te onderschatten of juist overschat?

Onlangs had ik weer eens een onbekend gebleven elpee in mijn handen die ik zo lang niet gedraaid had, dat ik niet met zekerheid kon zeggen of deze nu de moeite waard is of niet. Daarover straks meer. Opvallend was dat Lou Reed de producer was. Soms vraag ik mijzelf wel eens af hoe belangrijk de keuze van een producer nu eigenlijk is.

De rol van een producer is zeker interessant en niet te verwaarlozen. Deze drukt immers een stempel op de sound van een album. Wel of geen strijkers, wel of geen blazers, wel of geen achtergrondzang, wel of geen synthesizers, wel of geen extra percussie, wel of geen tweestemmige gitaarpartijen enz. Maar ook het volume van een instrument wordt (mede)bepaald door een producer. Het spreekt voor zich dat het producersvak voor disco andere vaardigheden vereist dan voor heavy metal of country. Soms zijn eenvoudige toevoegingen bepalend voor een nummer. De koebel in ‘Honky Tonk Women’ is zo’n uitstekende vondst van producer Jimmy Miller.

Het is evident dat sommige producers van groot belang geweest zijn voor een sound. Een beroemd voorbeeld is de ‘Wall of Sound’ van Phil Spector, zoals ook George Martin voor The Beatles van groot belang was en Mike Vernon voor de Engelse blues.

Allen Toussaint kon als producer een album als geen ander van een swamp-achtige funky saus voorzien. Met die muziekinvloeden was hij dan ook opgegroeid. In de loop der jaren zouden enkele producers een genre of tijdsbeeld beïnvloeden, variërend van Giorgio Moroder, Nile Rodgers en Brian Eno tot Rick Rubin.

Voor menig producer zal een album van een singer/songwriter ideaal geweest zijn om het repertoire gevarieerder op een album vast te leggen dan louter de stem en het instrument van de artiest.

Niet alles is per definitie uitgekiend. Zo had producer Don DeVito het ‘geluk’ dat ‘Hurricane’ van Bob Dylan opnieuw opgenomen moest worden vanwege mogelijk te verwachten rechtszaken betrekking hebbende op een stukje tekst. Daar hij dus opnieuw de studio in moest, besloot Dylan dit met z’n toenmalige band te gaan doen. Derhalve is er zodoende een belangrijke rol voor violiste Scarlet Rivera op de megahit, die tevens het openingsnummer van het album ‘Desire’ werd. Dit is dus niet zo zeer de verdienste van de producer.

Soms zweren artiesten bij de samenwerking met een vaste producer. Dat gold voor Michael Jackson enkele jaren met Quincy Jones met kassuccessen als ‘Off The Wall’, Thriller’ en ‘Bad’.

Echter, opvallend bij Lou Reed was juist dat bij z’n succesvolste studio-elpees uit de jaren 70, ‘Transformer’, ‘Berlin’ en ‘Sally Can’t Dance’, hij andere producers gebruikte, namelijk respectievelijk het duo David Bowie / Mick Ronson, Bob Ezrin en Steve Katz. Laatstgenoemde was ook gitarist van Blood, Sweat & Tears. Hij was tevens producer van Lou Reed’s live-document ‘Rock ‘n’ Roll Animal’.

Bij ‘Transformer’ lijkt de invloed van Bowie aannemelijk. Voor velen geldt de baritonsaxsolo van Ronnie Ross op ‘Walk On A Wild Side’ als één van de hoogtepunten op Lou Reed’s elpee en niet geheel toevallig is Ross de saxofoonleraar van medeproducer David Bowie.

Dat Lou Reed in 1976 ook zelf de rol van producer voor een zanger op zich nam, is minder bekend: de elpee ‘Wild Angel’ van Nelson Slater op RCA. Dat is de plaat, waar ik in mijn inleiding op doel. Met Slater speelde Lou Reed in een schoolband en wellicht was dit een vriendendienst. Reed doet bovendien mee als pianist, gitarist en achtergrondzanger. Een grote rol is vervuld voor jazzsaxofonist Marty Fogel, die later ook meerdere opnamen met Lou Reed zou maken. Van Nelson Slater zijn weinig opnamen bekend en ook dit debuutalbum duurt nog niet eens 35 minuten. Het langste nummer is ‘We’, waarop Lou Reed aan het einde duidelijk te horen is.

Of de rol van Lou Reed op het album als muzikant dan wel producer van groot belang is geweest, waag ik te betwijfelen. Het is een redelijk goede plaat, die meer bekendheid had verdiend. Flarden doen mij zelfs denken aan Roxy Music. Commercieel gezien kan Slater echter niet in de schaduw van deze band of zijn oude schoolmaat staan.

Export Curiosa

Waarschijnlijk ben ik niet de enige die er plots wel eens achter komt dat bepaalde elpees of cd’s uit de collectie wat minder vaak of eigenlijk nooit meer gedraaid worden. Dat had ik onlangs met een promo-dubbelelpee die geperst is bij Phonogram in opdracht van de stichting Conamus. Dit is de afkorting van COmité voor Nederlandse AMUSementsmuziek.

De mooie titel luidt Music From Holland With Love Vol.5 en deze dateert uit 1974. De plaat, een muzikaal ratjetoe, wekte mijn interesse, want rond 1974 draaide de popmuziek uit Nederland internationaal volledig mee. Dat is best knap. In Nederland liepen we immers jarenlang iets achter op ontwikkelingen. Toen rock & roll zijn opmars deed in Amerika, bleef Nederland achter, zo ook met de komst van de beatmuziek in Engeland. Wat betreft het spelen van de Amerikaanse blues door overwegend jonge muzikanten had Nederland slechts een kleine achterstand op de Britse vertolkers. Een officiële hitlijst kwam pas in 1965.

Midem
De tekst op deze compilatie is Engelstalig, want de plaat is bedoeld als visitekaartje naar het buitenland. Deze diende als reclame voor het Nederlandse product en werd voor het eerst op de MIDEM gepresenteerd. MIDEM is de afkorting van Marché International De l’Edition Musicale en deze grote internationale beurs voor de muziekindustrie wordt sinds 1967 jaarlijks in Cannes gehouden. Hier ontmoeten uit vele landen platenmaatschappijen, distributeurs, journalisten en andere branchegenoten elkaar.

Van de 28 acts op deze dubbelaar verwachtte ik eigenlijk dat ze allemaal zeer succesvol in Nederland zouden zijn, maar die vlieger ging niet helemaal op. Drie ervan hebben in Nederland ook weinig succes gekend: de op zich onderscheidende groep Mayfly uit Bergen (NH), zangeres Martha Jeanine (=Martha Hollestelle) en zanger Ron J. Winchester (=Ron Brandsteder).

De genres zijn zeer uiteenlopend en zo kan het gebeuren dat Rob de Nijs, Malando, Golden Earring, Wally Tax en André Moss op één compilatiealbum voorkomen. Nogmaals, de elpee dient niet de consument, maar de professionals in de muziekentertainment. Niets meer of minder dan handel.

Internationaal zou toen de buitenlandse bezoeker van de beurs Nederland wellicht associëren met Shocking Blue, Tee Set, George Baker Selection, Mouth & MacNeal, Golden Earring, Focus, Ekseption en wellicht nog een paar. Sommige acts komen we op deze verzamelaar tegen.

Analyse
Dit ‘visitekaartje’ kent vele grote hits, waarvan ‘Radar Love’ al internationaal succes geboekt had. Ook Tee Set had al internationale bekendheid (hier te horen met ‘Bandstand’). Beider bijdragen op dit album lijken te dienen als bewijs dat de Nederpop internationaal meetelt. Andere voornamelijk (maar niet uitsluitend) in Nederland succesvolle acts zijn George Baker Selection en The Shoes. Waar George Baker Selection hier te horen is met hun eerste nr.1-hit ‘Sing A Song Of Love’, komen The Shoes met ‘Make Up Your Make Up’, dat hun laatste hit zou worden.

Als producer van deze sampler staat genoteerd Henry Milderberg, maar zijn rol zal eerder het predicaat ‘samensteller’ verdienen. Zo’n plaat nodigt mij dus uit tot het analyseren ervan. Vol.5 impliceert immers dat het hier een serie betreft. Dit is van die serie de eerste dubbelelpee. Deel 1 van deze serie verscheen in 1970 en bevatte slechts vier popgroepen. Dan is in een paar jaar tijd wel progressie geboekt, want Vol. 5  biedt juist een ruim scala, waar ook bands als Lemming met ‘Father John’ en Catapult met ‘Let Your Hair Hang Down’ aan bod komen. Zodoende werd er ingespeeld op de populariteit van de glamrock.

Lang leve Discogs, waar de mogelijkheid geboden wordt om andere delen uit de serie eens onder de loep te nemen. Dan valt op dat men echter twijfels mag hebben bij de voorkeur van bands die juist niet gepromoot worden. Zo komen we Solution pas in 1980 bij Vol.11 tegen en Herman Brood & his Wild Romance pas in 1985 bij Vol.15, erg laat in deze serie. Supersister en Sweet d’Buster zelfs helemaal niet.

New Formula
Van alle acts op deze sampler valt er muzikaal eentje zeker op die internationaal in met name West-Duitsland, Frankrijk en Scandinavië succes kende: Ekseption. In Nederland heeft de groep negen Top 40-hits (waarvan ‘Air’ en ‘Peace Planet’ op nummer 2) behaald eind jaren 60 en begin jaren 70. Zeer bijzonder voor een popgroep met vooral instrumentale singles die bewerkingen van klassieke stukken zijn. In 1970 zingt Michel van Dijk mee op het tweede album Beggar Julia’s Timetrip, maar kon zich niet vinden in de beperkte rol die live weggelegd was voor de zanger.

Toen was de leider van het gezelschap organist Rick van der Linden, maar op deze compilatie is dit de van Think Tank bekende toetsenman Hans Jansen. De groep staat vermeld op dit album onder de ongebruikelijke naam Ekseption New Formula.

Jan Vennik
In Ekseption New Formula kreeg saxofonist Jan Vennik een grotere rol toebedeeld. In maart 2020 is Vennik op 84-jarige leeftijd overleden. Iemand met een indrukwekkende staat van dienst. Bassist Willem Schoone vertelde in een interview in NHD: ‘Met The Marks speelden we op de kermis in Hoogkarspel. Je praat over 1965. Jan zweepte als een soort Iggy Pop compleet met ontbloot bovenlijf de boel flink op. De zaal vond het prachtig. We waren zo’n ruige band dat de pastoor de dag er na vanaf de kansel riep dat wat hem betrof deze band het dorp nooit meer in mocht’.

Met het door Vennik en Jansen geschreven nummer ‘Sunny Revival‘ is een wijziging in stijl te horen, namelijk jazzrock. Die ‘nieuwe formule’ zouden enkele leden van de groep later beoefenen in de groep Spin. De erfenis van Ekseption kent nog een belangrijke groep: Trace. Op deze compilatie, Vol.5 dus, is dit trio rond de in 2006 overleden Rick van der Linden ook te horen. Deze band zou jaren later bij progrock-liefhebbers nog steeds op internationale waardering kunnen rekenen.

‘Sunny Revival’ van Ekseption behoort tot het muzikaalste wat een Nederlandse band rond 1974 opgenomen heeft. Ook al houd je er niet van, is hier vast wel enig respect voor op te brengen. Jan Vennik verdient ook waardering voor zijn bijdrage op de ondergewaardeerde elpee Kazimierz Lux CS uit 1972. Op het nummer ‘Pictures Of Youth‘, geschreven door Hans Jansen en Kaz Lux, soleert Vennik op smaakvolle wijze met sax en klarinet.

Jerney
Conamus heeft sinds 2006 de naam Stichting Buma Cultuur. Mijn indruk is dat sinds het tijdperk dat Jerney Kaagman bestuurslid werd van Conamus en later directeur van Buma Cultuur de popmuziek, van rock tot dance, beter vertegenwoordigd werd en wordt dan ten tijde van deze compilatie. Conamus ging cd’s uitbrengen van de Grote Prijs Van Nederland, Noorderslag en Dutch Dance. Nederlandse export van muziek is al lang geen curiosa meer.

Koffie met een bekende onbekende

Normaal gesproken zou je niet zeggen dat de in 2015 overleden New Orleans-coryfee zanger/pianist/producer Allen Toussaint, schrijver van hits en veel gecoverde songs als ‘Brickyard Blues’, ‘Working In A Coalmine’, ‘Yes, We Can Can’, ‘Sneakin’ Sally Through The Alley’ en ‘Southern Nights’, ooit iets van een Nederlandse band zou coveren. Toussaint’s songs zijn klassiekers; hij schreef ook onder de naam Naomi Neville, zoals ‘Pain In My Heart’ (oorspronkelijk ‘Ruler Of My Heart’) dat in de uitvoering van Otis Redding en The Rolling Stones bekend geworden is.

Toch is het zo dat hij ‘One Cup Of Coffee’ heeft opgenomen, als pianist, producer, arrangeur en achtergrondzanger. Het is in Nederland beter bekend als ‘Eén Kopje Koffie’ van VOF De Kunst. De muziek is van Erasmo Carlos en Roberto Carlos (geen familie) en laatstgenoemde, al sinds de beginjaren 60 een grote ster in Brazilië, heeft het gezongen.

De tekst heeft niets te maken met het origineel ‘Verde e Amarelo‘, dat groen en geel betekent, naar de kleuren van Brazilië. Het nummer is ten tijde van de WK Voetbal in 1986 veel in Brazilië gedraaid, maar het mocht niet baten; Brazilië met o.a. Zico en Socrates werd in de kwartfinale uitgeschakeld.

In 1987 maakte Erik van Muiswinkel de tekst voor ‘Eén Kopje Koffie’. VOF De Kunst nam het ook in het Engels op en noemde de band The Art Company. Een cover van die Engelse vertaling staat op het album ‘Coast To Coast’ van Paul Shaffer met medewerking van o.a. Allen Toussaint.

Wanneer je dit album uit 1989 verder bekijkt, vallen de andere beroemde zeer uiteenlopende gastmuzikanten op: variërend van Joe Satriani en Brian Wilson tot Bobby Womack en George Clinton. En buiten de genoemde vijf gastmusici geven er nog meer bekenden acte de présence. Zelden kom je een album tegen met zoveel bekende topmuzikanten. Daartoe mogen Joe Walsh, Dick Dale, Steve Cropper, Eric Burdon, Jay Siegel, Dion, Howard Casey (K.C.), Ben E. King, Wilson Pickett, Don Covay, Carole King, Mavis Staples, Valerie Simpson, David Sanborn, Steve Gadd en Mick Fleetwood e.v.a. wel gerekend worden.

Er staan nog meer covers op het album, waaronder ‘Wang Dang Doodle‘ met o.a. zangeres Koko Taylor, gitarist Buddy Guy en mondharmonicaspeler Sugar Blue, dat live opgenomen is in het Vic Theater in Chicago. Van deze klassieker van contrabassist Willie Dixon telt natuurlijk de uitvoering van Livin’ Blues uit 1970 als een mijlpaal in de Nederlandse bluesrockscene.

Maar wie is dan Paul Shaffer, dat hij op zijn debuutplaat (!) deze muzikanten weet te strikken? Dat is al snel te verklaren, want hij was ten tijde van die plaat al bandleider bij David Letterman’s populaire Late Night-shows (tussen 1982 – 2015). De in Canada geboren pianist / zanger had echter z’n sporen al in meerdere opzichten verdiend in de popwereld. Zo had hij in 1984 een rolletje in de hilarische rockfilm ‘This was Spinal Tap’, waarin hij de incompetente promotor Artie Fufkin speelde.

Shaffer maakte als muzikant met o.a. Robert Plant en Jimmy Page deel uit van The Honeydrippers en speelt op de hit ‘Sea Of Love’. In 1985 behaalde dit nummer zelfs in Amerika de derde plek, een hogere notering dan Plant en Page ooit met een Led Zeppelin-single gehaald hebben.

Hij was in 1985 tevens bandleider tijdens het legendarische slot, de finale van Live Aid met ‘We Are The World‘. Ook als componist heeft hij succes gekend. ‘It’s Raining Men’ is mede geschreven door Shaffer en werd niet alleen in 1982 een grote hit voor The Weather Girls, maar in 2001 ook voor Geri Halliwell (voorheen Ginger Spice).

Al is Paul Shaffer niet zo bekend in Nederland, dat is hij wel al jaren in Amerika. Hij speelde in 1995 een gastrol in de clip ‘Hook‘ van Blues Traveler, een hit in Amerika. Dat deed hij ook in de film Blues Brothers 2000, waarvoor hij bovendien de muziek maakte. Hij was vaker in films te zien.

Vorig jaar deed hij mee in de zeer populaire Amerikaanse serie The Masked Singer als The Skeleton. Paul Shaffer heeft veel meer noemenswaardige bijdragen aan de muziekentertainment geleverd dan ik hier vermeld, al zijn deze niet altijd even goed zichtbaar in Nederland.

Joe’s Mad Tour

In maart 2020 is het 50 jaar geleden dat een volstrekt uniek gezelschap rondom Joe Cocker een – naar later zou blijken legendarische – tour startte onder de naam Mad Dogs & Englishmen. Het bijzondere aan deze tour is enerzijds de gebrekkige, onlogische voorbereiding en anderzijds de muzikanten die na die twee maanden een succesvolle carrière zouden krijgen.

Joe Cocker’s reputatie in Europa was al gevestigd en in Amerika was zijn ster rijzende. Het Amerikaanse publiek maakte in april 1969 kennis met de zanger. Ed Sullivan, de presentator die eerder o.a. Elvis Presley, Buddy Holly en The Beatles bij zijn landgenoten introduceerde, gaf Cocker de gelegenheid zijn tweede Amerikaanse single, de Traffic-cover ‘Feelin’ Alright’ te spelen. Ook deze werd slechts een bescheiden hit in de V.S.

Met name zijn vertolking van ‘With A Little Help From My Friends’ op het Woodstock-festival op 17 augustus 1969 zou zijn doorbraak inluiden. Eigenlijk pas na de film, een kaskraker van 185 minuten (in 1994 kwam er een versie van zelfs 224 minuten!) die op 26 maart 1970 uitkwam en ja…de Mad Dogs & Englismen-tour duurde van 20 maart tot en met 17 mei. Binnen twee maanden werden er 48 optredens gedaan in 25 steden (abusievelijk wordt zelfs wel eens een hoger aantal steden genoemd). Joe Cocker hoorde van zijn Amerikaanse manager Dee Anthony pas op 12 maart, dus acht dagen voorafgaande aan de tour, dat hij dit moest gaan doen.

Er was echter een probleem, een groot probleem zelfs!. Cocker had geen band meer. The Grease Band was weg bij hem. Leon Russell, van wie Cocker ‘Delta Lady’ had opgenomen, hoorde hiervan en bood op 13 maart aan mensen te werven. In producer Denny Cordell hadden ze bovendien een gemeenschappelijke vriend.

Russell plukte de mensen vandaan uit z’n eigen band en uit Delaney & Bonnie and Friends (waar Eric Clapton ook mee gespeeld had). Daar zong ook Rita Coolidge bij en aan haar vroeg hij het achtergrondkoor te regelen. Binnen een paar dagen volgden enkele repetities van zo’n 12 uur. En passant werd ook nog de single ‘The Letter’/’Space Captain’ opgenomen tijdens de repetities van de tournee.

De optredens vonden plaats van New York tot San Francisco en Tulsa. Joe Cocker werd omringd door elf muzikanten en negen zangers en zangeressen. Dat het een vreemde gang van zaken is geweest, wordt al snel duidelijk daar er drie drummers (eigenlijk zelfs vier) meegingen en zo’n groot achtergrondkoor is ook niet logisch. Joe Cocker was groot fan van Ray Charles, maar de Raelettes waren slechts met vier. Van de Grease Band ging pianist/organist Chris Stainton wel mee. Cocker ging op pad met vooral volslagen onbekenden van hem. Het hele circus bestond uit 43 personen en moest per vliegtuig de tour afleggen.

De naam van deze tour is ontleend aan een in 1931 of 1932 opgenomen fraai nummer van Noel Coward, waarin hij de Engelsen in hun kolonies bespot. Wie denkt op basis van de naam dat er vooral Engelsen meededen, heeft het mis. Alleen Joe Cocker en Chris Stainton komen uit Engeland en beiden uit Sheffield. Het aantal honden dat meeging bleef beperkt tot één.

Hoewel Joe Cocker grossiert in covers van Bob Dylan en The Beatles, opent de dubbelelpee met de Stones-klassieker ‘Honky Tonk Women’. Opvallend is dat de elpee-opname al na een week was: 27 en 28 maart in Fillmore East in New York. Daar vonden vier concerten plaats. In 2006 verschenen deze compleet in een 6-cd box. Hierop is ‘With A Little Help From My Friends’ wel te horen, terwijl dit op de gewone dubbelelpee, merkwaardig genoeg, is weggelaten.

Begin 1970 waren geen van de musici al sterren, al waren Joe Cocker en Leon Russell al hard op weg. Voor bijna iedereen was het een opstap naar grotere bekendheid; meest aansprekende successen zijn:
– Chris Stainton speelt in 1973 als enige gastmuzikant mee op The Who’s Quadrophenia. Hij zou jarenlang met o.a. Eric Clapton en later ook even met o.a. Roger Waters spelen.
– Rita Coolidge zou solo succesvol worden met grote hits als ‘All Time High’.
– Carl Radle en Jim Gordon vormden de ritmesectie van Derek & The Dominos. Jim Gordon schreef bovendien met Eric Clapton ‘Layla’.
– Bobby Keys ging toeren met The Rolling Stones en soleert op nummers als ‘Brown Sugar’ en ‘Emotional Rescue’.
– Don Preston zou bij o.a. Ricky Nelson en J.J. Cale gaan spelen.
– Jim Keltner zou een veelgevraagde studiodrummer worden.
– Claudia Lennear was als voormalig lid van de Ikettes al een veelgevraagde achtergrondzangeres, die in 1973 haar enige, maar wel verdienstelijke solo-elpee maakte: ‘Phew‘. Hierop verlenen o.a. Ry Cooder, Allen Toussaint en Spooner Oldham hun medewerking.

Claudia Lennear zou van deze tournee – evenals Leon Russell, Don Preston, Carl Radle en Jim Keltner – in 1971 spelen op het Concert voor Bangla Desh, ook een mijlpaal in de pophistorie. Op de uitklapbare hoes van de dubbelelpee en ook op de CD van Mad Dogs & Englishmen staat haar naam verkeerd geschreven evenals van zangeres Donna Weiss, slordig! Op de ‘complete recordings’ is dit verbeterd.
Een bijzondere vermelding hier dient ook deze Donna te krijgen.

In 1981 werd ‘Bette Davis Eyes’, dat Donna Weiss samen schreef met Jackie DeShannon, door zangeres Kim Carnes een Amerikaanse nr.1-hit en won hiermee Grammy Awards voor zowel Song of the Year als Record of the Year. De toen 73-jarige Bette Davis heeft de dames bedankt en rozen gestuurd.

In 2015 berichtte Rolling Stone over een nieuwe Mad Dogs & Englishmen, 45 jaar na de gememoreerde, als een Tribute to Joe Cocker.

De Tedeschi Trucks Band met daarbij o.a. Chris Robinson en enkele oudere muzikanten, waaronder Leon Russell, gingen dezelfde nummers spelen en bracht een CD hiervan uit. Ook deze reünie was in een zekere opzicht Mad.

Heartfixers

Het is al wat jaren geleden dat ik een Amerikaanse import-elpee kocht van een voor mij onbekende band met een intrigerende hoes. Het ging om ‘Cool On It’ van de band The Heartfixers (mooie naam trouwens). De hoes, een man met een slang in zijn hand, verraadde wat swamprock-achtigs en wekte mijn interesse.

De plaat uit 1986 vertoont een prima mix tussen blues en rock & roll. De uit Atlanta afkomstige groep heeft drie elpees gemaakt op het toen vrij onbekende label Landslide. Op één plaat fungeren ze slechts als begeleidingsband van zanger Nappy Brown, die bezig was aan een comeback. De groep is echter op hun best op het album ‘Cool On It’, opent sterk met ‘Driving Woman‘ en ook op het nummer ‘Time To Quit‘ hoor je de klasse van deze niet echt doorgebroken band.

In 1986 toerde de viermansformatie met niemand minder dan Stevie Ray Vaughan and Double Trouble. Niet lang daarna ging de groep uit elkaar en belandde bassist Wayne Burdette bij Jimmy Thackery & the Drivers en startte gitarist/zanger Tinsley Ellis een solocarrière op advies van John Hammond.

Ellis ging platen maken op Alligator Records en besloot het album ‘Cool On It’ opnieuw uit te brengen onder de naam Tinsley Ellis & The Heartfixers. Zelf heb ik de originele op Landslide op mijn draaitafel liggen.

Op ‘Cool On It’ staan vijf nummers van Ellis en ook vijf covers. Behalve van Chuck Berry, Bo Diddley en Marty Robbins worden twee instrumentals gecoverd, twee nummers die iets afwijken van de rest van het repertoire. Dit betreft het surfrock-achtige ‘Wild Weekend’ van The Rockin’ Rebels uit 1962/1963 (ook vertolkt door o.a. The Surfaris en The Ventures) en van fingerpicking gitarist Leo Kottke ‘The Sailor’s Grave On The Prairie’. Tinsley Ellis bleek zijn muzikale invloeden dus niet alleen uit de blues te halen.

Onder vakbroeders is Tinsley Ellis zeer gerespecteerd. Ruim twee jaar geleden kwam z’n laatste soloplaat uit: ‘Winning Hand’. Deze kreeg een uitstekende recensie in Blues Magazine. En terecht!

De ‘Southern blues-rock guitar wizard’ verdient ook in Nederland meer bekendheid dan hij nu heeft.

Geen ontkomen aan…

Elvis, Ray Charles, James Brown, B.B.King, Johnny Cash, Bob Marley, Solomon Burke, Willie Nelson, Bob Dylan en veel andere beroemde artiesten hebben een Christmas-album gemaakt en ook The Beatles, Otis Redding en AC/DC hebben Kerstnummers opgenomen.

Rolling Stone heeft een fraai overzicht gepubliceerd van de belangrijkste Kerst-albums aller tijden.

Veel mensen vinden dit de mooiste tijd van het jaar, dat mag.

Ik ken iemand, Donald geheten, die niet alleen Kerstnummers, maar ook Kerstwhiskeys verzameld. Persoonlijk heb ik niets met Kerst. Wel heb ik met de Old Cocks on the Block een vrij originele Kerst-medley ‘Kerstfeestmuziekriedeltjes‘ in een Haagse studio opgenomen, die uitsluitend als cassettebandje onder relaties (als ‘kerstkaart’) verspreid is.

Anno 2019 maakt ras-Hagenees Victor Meijer zich sterk voor een hit rondom dit feest.

‘Kerstmis, wat is er met de Kerst mis?’ is echter een verhaal van mijn hand dat in 2008 gepubliceerd is in de bundel ‘Mooie Kerst Achter De Duinen’ met allerlei Haags gerelateerde kerstverhalen, waarin o.a. Wieteke van Dort, Sjaak Bral, Julius Pasgeld en Karel Kanits ook geschreven hebben.

Eén van de aspecten waar ik niet enthousiast van word, is het horen van de 25 overbekende kerstsongs in radio-uitzendingen, winkelcentra en horecagelegenheden. Voor Slade’s Merry Xmas Everybody maak ik een uitzondering. Slade, het wordt wel eens vergeten, was in Engeland de meest succesvolle band na The Beatles, als je het boek ’50 jaar Pophistorie, blunders, jatwerk & frustratie’ moet geloven.

In Nederland is het door toedoen van de viering van Sinterklaas door de korte airplay nauwelijks meer mogelijk een Kersthit te scoren, al is het de afgelopen jaren geprobeerd door o.a. Gerard Joling en Gerard Ekdom onder de naam Gary Fomdeck. Waar in het verleden bands als The Beach Boys een gehele kerstelpee maakten, is dit in Nederland met bijv. Golden Earring of Di-rect ondenkbaar. Wel heeft de frontman van de Amsterdamse groep Fatal Flowers, Richard Janssen, onder de naam Rex een min of meer kerstnummer opgenomen: ‘Santa (Please Bring Me A Gun)‘.

Merkwaardig genoeg heeft één Nederlandse zangeres haar naamsbekendheid grotendeels te danken aan een bescheiden kersthitje. Ik doel op Fay Lovsky, die met ‘Christmas Was A Friend Of Mine‘ in 1982 niet hoger dan de 37ste plek in de Top 40 bereikte. Op dit nummer van de zangeres wordt zij uitstekend begeleid door bassist Jan Hollestelle en drummer Arno van Nieuwenhuize.

De van o.a. De Dopegezinde Gemeente bekende gitarist/zanger Arthur Ebeling was tien jaar geleden in het helaas gestopte tv-programma Vrije Geluiden met een kerstnummer. Wie had dat kunnen denken van de in 1976 nog onbekende gitarist op de laatste elpee van Group 1850, luisterend naar de -niet al te toepasselijke- naam Live on Tour? Lovsky en Ebeling hebben trouwens ook samen op het podium gestaan.

Een andere bijzondere combinatie, Greg Lake met fluitist Ian Anderson, bracht het nummer ‘I Believe In Father Christmas‘ live in een kerk in Londen. De tekst van Greg Lake en Pete Sinfield op klassieke muziek van Prokofiev is ook mooi met  ‘They sold me a dream of Christmas’.

Een ander Kerstnummer waar ik wél enthousiast over ben is ‘No Snow Blues‘ van Brian Protheroe, maar het zal niemand verbazen dat een nummer van Leon Russell bij uitstek mijn goedkeuring kan verkrijgen. Vermoedelijk op slidegitaar Leon Russell, Don Preston of Jesse Ed Davis en de andere solo mogelijk van Freddie King, die verbonden was aan Shelter Records. Of dit nummer ooit op de Nederlandse radio gedraaid is, waag ik te betwijfelen, maar in een winkelcentrum zullen we het zeker niet horen.

Fear Itself, Ellen McIlwaine!

Jaren geleden kocht ik eens zonder te beluisteren geheel op de bonnefooi een elpee van de voor mij onbekende zangeres Ellen McIlwaine. Eerlijk gezegd was mijn interesse in eerste instantie gewekt door vier muzikanten die ooit in het toenmalige jongerencentrum De Trucker in Pijnacker gespeeld hebben in de periode dat ik er zelf nog concerten organiseerde (tussen 1975 en 1986). Gitarist Darryl Thompson, bassist John Lee, drummer Gerry Brown en saxofonist Bob Malach spelen op haar vierde album goed in dienst van de zangeres. 

Malach is zo’n saxofonist die ook op opnamen van bekende popartiesten te horen is als Steve Wonder, Steve Miller en Madonna. In 1991 speelden Robben Ford en Dr. John op zijn solo-elpee ‘Mood Swing’ met daarop o.a. ‘I Put A Spell On You‘.

Je zou zeggen dat elke muzikant zo’n blazer een aanwinst vindt, maar zelf is ze allesbehalve enthousiast over het album vanwege de gepolijste productie en omdat ze niet de ruimte kreeg om gitaar te spelen. Ellen McIlwaine is namelijk meer blues georiënteerd.en speelt uitstekend slidegitaar, zie link.

Die vierde elpee van Ellen McIlwaine uit 1978 is niet op you tube te vinden op één song na: ‘You May Be All I Need‘ geschreven door ene J. Layton (mij niet bekend).

Zij treedt nog steeds op. In Canada heeft ze dit jaar zelfs een Lifetime Achievement Award ontvangen. En dat ze lang bezig is, valt niet te ontkennen. In het begin van haar carrière, rond 1966, heeft ze diverse malen met Jimi Hendrix gespeeld, zoals te lezen is in de Hendrix-biografie ‘Room Full of Mirrors’.

Lang niet alles van Ellen McIlwaine op you tube kan mij bekoren. Ze heeft de gewoonte om covers die ze speelt een eigen draai te geven. Dat op zich valt te waarderen, maar ik ben niet altijd gecharmeerd van haar eigenzinnige interpretaties van bekende hits als ‘Higher Ground’ en ‘Take Me To The River’. Des te verrassender vond ik hoe zij met de band Fear Itself een bewerking deed van ‘The Letter‘, de van The Box Tops, Joe Cocker en de Haagse zangeres Bojoura bekende hit.

Met de uit Atlanta afkomstige groep Fear Itself nam zij in 1968 een elpee op die een jaar later bij DOT Records werd uitgebracht. Psychedelische bluesrock bij DOT, dat o.a. Pat Boone, Liberace en The Mills Brothers in hun stal had? Bij menig andere platenmaatschappij was de band ongetwijfeld meer op zijn plek geweest. Na één album stopte de onbekend gebleven band, waarin zij ook mondharmonica speelde, die beslist niet minder was dan vele tijdgenoten, oordeel zelf!

Over de zangeres, die deels in Japan is opgegroeid, is een half jaar geleden nog een interessant interview verschenen.

Gouden export uit Utrecht

Dat Den Haag en in iets mindere mate Amsterdam toonaangevend in de popgeschiedenis zijn, is evident. De andere grote steden, Rotterdam, Utrecht en Eindhoven, hebben een beduidend minder grote rol vervuld. Utrecht heeft door toedoen van o.a. Het Goede Doel, Klein Orkest en Kadanz en geboren Utrechter Herman van Veen wel Nederlandstalig een grote stempel gedrukt, Nou ja, bij het Klein Orkest was dan wel Hagenees Harrie Jekkers de zanger. Typerend voor de stad Utrecht is dat met Claudia de Breij deze nog steeds een bekende hedendaagse vertolker heeft van het Nederlandstalig lied.

Dit zijn begrijpelijk geen artiesten die in Engelstalige landen hoog scoorden. Urban Dance Squad, Daryll-Ann en Orphanage hebben Utrechts imago in de loop der jaren een beetje een draai kunnen geven. In de jaren 60 was Gloria, later geheten Unit Gloria, één van de weinig doorgebroken Utrechtse bands. Voor Radio Veronica maakten zij allerlei jingles. Zanger Bob Leverman (later opgevolgd door Bonnie St.Claire) zou onder de naam Robert Long  uitgerekend met Nederlandstalig repertoire solo succes boeken. Unit Gloria heeft in 1970 een paar optredens in Californië gedaan. ongetwijfeld vooral voor Nederlandse immigranten, daar de Friese cabaretier Rients Gratema ook op het programma stond.

Om een of andere reden is de oude Utrechtse nederbeatband The Jets niet bij het grote publiek bekend. Het door Peter Koelewijn geschreven Engelstalige nummer ‘The Worker in The Night‘ (als single slechts een b-kantje) staat op de verzamelelpee ‘Best Beat’. Tussen de Ro-d-ys en Groep 1850 in met o.a. Cuby & the Blizzards verkeert de groep in goed gezelschap. Persoonlijk spreekt mij dit meer aan dan de twee covers die grote hits in Nederland werden: in 1965 (‘Goldfinger’) en 1966 (‘The Pied Piper’).

‘Pied Piper’ is trouwens origineel van het duo Changin’ Times, dat bestond uit ene Steve Duboff en Artie Kornfeld, later één van de organisatoren van het legendarische Woodstock-festival, dat deze week exact 50-jaar geleden plaatsvond.

Het schijnt dat tijdens een weekendje Londen The Jets een ontmoeting hadden met The Beatles, Stones, Cliff, The Shadows, The Searchers, Dusty Springfield en blijkbaar Crispian St. Peters, aldus Nederbeat.info  Crispian St. Peters was onder de indruk van de versie van de Utrechters (die het eerder opgenomen hebben!) en besloot het te gaan zingen. De beide versies kwamen gelijktijdig in de hitparade en dat was ook al van toepassing op ‘Goldfinger‘, dat gelijktijdig met Shirley Bassey een hit was.

Juist die hit, de James Bond-theme,  is relevant voor deze column. Phonogram wilde een instrumentale versie van Goldfinger op de Japanse markt uitbrengen en contracteerde daarvoor The Jets. Omdat er al een Japanse band bestond die The Jets heette, veranderden ze hun naam in The Goldfingers. The Jets richtten zich met een aantal albums helemaal op de Japanse markt. De kerstplaat Santa Claus à Go Go werd een enorm succes en ging meer dan 300.000 keer over de toonbank, aldus Yesterdays Gold.

Bands als Shocking Blue en George Baker Selection hebben zoals bekend succes geboekt in Japan en The Motions kregen in 2001 door toedoen van de Tokyo No.1 Soul Set nog enige bekendheid, omdat die groep een sample gebruikte van ‘Freedom’, een door gitarist Leo Bennink en drummer Sieb Warner geschreven hitje uit mei 1969. Leo Bennink verklaart in ‘Nederpophelden’ dat hij (en niet Robbie van Leeuwen dus) hiermee eigenlijk de grootste hit voor The Motions geschreven heeft. Dat The Jets dus ook succesvol in Japan waren, is overwegend onderbelicht gebleven in de Nederlandse pophistorie evenals het feit dat de band nog steeds af en toe schijnt op te treden. Ongetwijfeld  niet meer zo wild als vroeger. In Utrecht is men de band beslist niet vergeten.

Dutch Invasion

Van de drie nummers heeft zowel ‘Venus’ als ‘Little Green Bag’ nog meerdere levens gekend waarna het nummer nog bekender is geworden, waar dit bij ‘Ma Belle Amie’ niet echt opgaat. Overigens waren binnen Nederland dit niet de grootste hits van de bands.

Erik Bevaart

– – – – – – –